W postępowaniu przeciwko Kredyt Bank, którego następcą prawnym jest obecnie Santander Bank Polska dnia 13 września 2021 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu w składzie SSO Piotra Szymankiewicza ustalił nieważność umowy kredytu i zasądził od pozwanego na rzecz klientów kwotę 6.434 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Wyrok został wydany w sprawie o sygnaturze I C 455/20 i jest nieprawomocny.
Głównym roszczeniem kredytobiorców, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzecz kredytobiorców kwoty 47.145,65 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.
W pozwie kredytobiorcy argumentowali, że podczas spotkania z pracownikiem banku nie zostali poinformowani o żadnych ważnych kwestiach związanych z tego rodzaju zobowiązaniem, egzemplifikując nieograniczonym ryzyku kursowym, sposobie ustalania kursów czy przyczyn i istoty zastosowania dwóch różnych kursów (kupna i sprzedaży) w trakcie wykonywania umowy. Klientów nie poinformowano, że całe ryzyko związane ze zmianą kursu waluty CHF spoczywa jedynie na nich. Pracownik banku przedstawiał ten produkt jako bardzo korzystny i zachęcał zawarcia przedmiotowej umowy.
Sąd w swoich motywach ustnych wskazał, że w sprawie zachodzą przesłanki do ustalenia umowy nieważną. Postanowienia, które zawierają mechanizm indeksacji, znajdujące się w umowie, są postanowieniami abuzywnymi. Te postanowienia jako niedozwolone i nieuzgodnione z konsumentami, a nadto naruszające dobre obyczaje uzasadniają uznanie umowy za nieważną. Powodowie nie byli uświadomieni co do skali wahań franka. To co najistotniejsze dla Sądu to to, że bank posługiwał się tabelą kursową, która była poza jakąkolwiek kontrolą. Umowa z klauzulami abuzywnymi nie może się ostać, musiała zostać uznana za nieważną. Sąd wskazał min. na wyrok TSUE z 8 września 2022r., w którym TSUE wprost wskazał, że nie da się naprawiać umowy wbrew woli konsumenta.
Postępowanie w I instancji trwało 2 lata 6 miesięcy. W międzyczasie odbyła się aż trzy rozprawy. Sąd postanowił przeprowadzić dowód z zeznań powodów celem ustalenia okoliczności dotyczących zawarcia i wykonywania spornej umowy. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd zamknął rozprawę, odraczając termin ogłoszenia wyroku.
Kredytobiorcy z tytułu udzielonego uzyskali kwotę 160 tys. zł. Po 12 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 120 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (wg banku) 223 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że kredytobiorcy będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało 40 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł niecałe 183 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
