Kolejna sprawa przeciwko mBank S.A zakończona po myśli kredytobiorcy. Tym razem pozytywne orzeczenie zapadło w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu i wiązało się ze zmianą linii orzeczniczej Sędzi Wysokiej. Sąd w dniu 14 października 2022r. w składzie SSO Iwony Wysockiej. ustalił nieważność umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „MULTIPLAN” waloryzowany kursem CHF 2007r. oraz zasądził od pozwanego na rzecz kredytobiorców kwotę 10.800,00 tytułem zwrotu kosztów procesu. Kredytobiorcy uczestniczyli w sporze sądowym o sygnaturze akt I C 1408/20, a wyrok jest nieprawomocny.
Głównym roszczeniem kredytobiorców było ustalenie nieważności umowy. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanego na rzecz Klientów kwoty 37.802,83 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nieuczciwym elementem warunku umowy dotyczącego waloryzacji jest klauzula kursowa. Może być ona przedmiotem kontroli pod kątem abuzywności, choć dotyczy bowiem głównego świadczenia, to nie była indywidualnie uzgodniona, lecz została wprowadzona w drodze wzorca umownego; nie jest jednoznaczna oraz ma – jak wyżej wskazano – charakter nieuczciwy.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 08.09.2022r. wydanym w połączonych sprawach C-80/21, C-81/21 i C-82/21 wyjaśnił, że art. 6 ust. 1 i art. 7 ust.1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, który pociąga za sobą nieważność tej umowy w całości, zastąpić warunek umowny, którego nieważność została stwierdzona, albo wykładnią oświadczenia woli stron w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, albo przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.
Usunięcie z umowy stron klauzuli kursowej skutkuje niemożnością wykonywania umowy, albowiem nieznana jest wysokość kursu CHF, po którym ma zostać przeliczona wskazana w złotych polskich kwota kredytu oraz nieznana jest wysokość kursu, po jakim mają być przeliczane na CHF raty kredytu, uiszczane w złotych polskich. Skoro zaś – zgodnie z wyżej przywołanym orzeczeniem TSUE – nieuczciwy warunek umowny nie może zostać zastąpiony ani wykładnią oświadczenia woli stron, ani przepisem prawa o charakterze dyspozytywnym (w tym przepisem art. 358 § 2 k.c.), to należy stwierdzić, iż umowa stron jako nie nadająca się do wykonania, jest nieważna, a stosunek z niej wynikający nie istnieje.
Przeczytaj też:
Unieważnienie kredytu Raiffeisen BI (POLBANK)! WYGRYWAMY W SO we Wrocławiu. Istotna zmiana orzecznictwa w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu.
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 września 2022r. I CSK 2656/22, w przypadku stwierdzenia abuzywności klauzuli umownej lub jej fragmentu, gdy jednocześnie nie istnieje możliwość dalszego wykonywania umowy, nieważność czynności prawnej powinna zostać orzeczona co do zasady. Jedyny wyjątek zachodzi wówczas, gdyby orzeczenie nieważności doprowadziło do pokrzywdzenia samego konsumenta. 14 W niniejszej sprawie powodowie na rozprawie w dniu 17.02.2021r. oświadczyli, że rozumieją i godzą się na skutki ustalenia nieważności umowy. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż orzeczenie nieważności doprowadzi do pokrzywdzenia powodów. Z tych też względów orzeczono jak w punkcie I wyroku.
Postępowanie w I instancji trwało 2 lata. W międzyczasie odbyły się 2 rozprawy. Na pierwszej z nich, która odbyła się ponad 6 miesięcy po wytoczeniu powództwa, Sąd dokonał analizy dokumentów. Następnie Sąd zawiesił postępowanie, gdyż oczekiwał na orzeczenie Sądu Najwyższego, które to orzeczenie nie zapadło do tej pory. Na kolejnej rozprawie Sąd przesłuchał powodów i pominął wniosek o dowód z opinii biegłego. Dowód ten okazał się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy.
Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 148 tys. zł. Po 12 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 142 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (wg średniego kursu NBP) 151 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
