Kolejny wspaniały wyrok dla Klientów naszej Kancelarii w Kaliszu. Sukces jest tym większy, iż całe postępowanie trwało zaledwie 9 miesięcy a orzeczenie dotyczy umowy zawartej z Polską Kasą Opieki S.A, którego poprzednikiem prawnym był Bank BPH S.A. Sąd Okręgowy w Kaliszu, w składzie SSO Edyty Janiszewskiej w dniu 4 marca 2022r. ustalił nieważność umowy kredytu denominowanego z 2005r. Sprawa toczyła się pod sygn. akt I C 812/21, a Sąd Okręgowy, oprócz uznania powództwa o ustalenie, zasądził od pozwanego na rzecz kredytobiorców kwoty 90.946,01 zł oraz 12.696,53 CHF. Dodatkowo Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Klientów kwotę 5.451,00 tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrok jest nieprawomocny.
Głównym roszczeniem kredytobiorców było ustalenie nieważności umowy kredytu oraz zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwot nienależnie uiszczonych rat zarówno w walucie PLN jak i CHF. Strona powodowa zgłosiła również roszczenia ewentualne, w których wniosła o zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 33.508,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie wskutek uznania niektórych postanowień umowy za abuzywne, a tym samym bezskuteczne względem powodów.
Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów oraz zeznań powodów. Nieprzydatne dla niniejszej sprawy okazały się: ocena wpływu na sytuację sektora bankowego i polskiej gospodarki propozycji przewalutowania kredytów mieszkaniowych udzielonych w CHF na PLN według kursu z dnia udzielenia kredytu, Raport dotyczący spreadów oraz opinia biegłego sądowego przy Sądzie Okręgowym w Warszawie z zakresu zarządzania, ekonomii, finansów i księgowości.
Mając powyższe na uwadze powyższe dowody Sąd stwierdził, iż poza istnieniem sprzeczności umowy kredytu z ustawą i zasadami współżycia społecznego, powodowie wykazali istnienie niedozwolonych klauzul abuzywnych, które po ich eliminacji uniemożliwiają dalszą realizację umowę skutkującą koniecznością stwierdzenia jej nieważności.
W przypadku sprawy powodów może nastąpić sytuacja, w której bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce po obu stronach, co może się zdarzyć zwłaszcza w przypadku obustronnego wykonywania nieważnej umowy. Sytuacje te mogą być oceniane dwojako. Stosownie do koncepcji określanej jako teoria dwóch kondykcji każde roszczenie o wydanie korzyści należy traktować niezależnie, a ich kompensacja jest możliwa tylko w ramach instytucji potrącenia. Stosownie do koncepcji zwanej teorią salda świadczenie wzajemne stanowi pozycję, którą od razu należy odjąć od wzbogacenia, a w rezultacie obowiązek zwrotu obciąża tylko tę stronę, która uzyskała większą korzyść, i ogranicza się do zwrotu nadwyżki wartości. W judykaturze i doktrynie niepodzielnie panuje teoria dwu kondykcji.
Przesądziwszy więc kwestię tego, że powództwo okazało się usprawiedliwione co do zasady, należało rozważyć prawidłowość powództwa, co do jego wysokości, także w kontekście podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Jego ocenę należało rozpocząć od podkreślenia, że brak jest podstaw do uznania by roszczenia strony powodowej o zwrot nienależnego świadczenia w postaci spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych uiszczanych co prawda okresowo w wykonaniu umowy kredytu zastosowanie miał 3 letni okres przedawnienia. Roszczenie powodów stanowiące przedmiot niniejszego sporu nie ma charakteru okresowego, jest to bowiem roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia, więc zasadne było zastosowanie 10 – letniego okresu przedawnienia.
Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 157 tys. zł. Po prawie 16 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 143 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (wg banku) 148 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że bank będzie musiał zwrócić klientom kwotę ok. 143 tys. zł tytułem zwrotu nienależnych świadczeń. Mając na uwadze późniejszy zwrot kapitału przez kredytobiorców dopłata do kapitału ok. 13 tys. zł), zysk z wyroku wyniósł ok. 130 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
