Sąd Okręgowy w Łodzi zdecydowanie sprzyja Naszym Klientom. Tym razem ekspresowe orzeczenie zapadło w sporze z mBankiem. Sąd Okręgowy w Łodzi w składzie SSO Marcina Sumińskiego w dniu 15 lipca 2022r. ustalił nieważność umowy „mPlan” z 2004r. oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów 187. 060, 34zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego banku na rzecz Kredytobiorców kwotę 9.334 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sprawa toczyła się pod sygnaturą akt I C 635/21, natomiast wyrok jest nieprawomocny. 

Kancelaria w imieniu Powodów, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, w roszczeniu głównym wnosiła o ustalenie nieważności umowy kredytu oraz zasądzenie kwoty wynikającej z nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych. Ewentualnie, w przypadku nieuznania żądania wskazanego wyżej za zasadne zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwoty 42.056,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty – wskutek uznania niektórych postanowień ww. umowy za abuzywne w rozumieniu art. 385¹ kc i tym samym bezskuteczne względem powodów. Jak widać Sąd uwzględnił powództwo główne. 

Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów oraz zeznań powodów, które to zeznania w zakresie wyżej ustalonych faktów uznał za wiarygodne. Złożone natomiast do akt sprawy dowody z dokumentów pochodzących z systemów bankowych nie były kwestionowane przez żadną ze stron i wobec braku jakichkolwiek zastrzeżeń co do ich kompletności i autentyczności Sąd uznał je w pełni za miarodajne dla potrzeb ustaleń faktycznych w sprawie.

Dokumentów nie powołanych w stanie faktycznym Sąd nie wziął pod uwagę, uznając je za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów, o przeprowadzenie których wnioskowały strony, uznając, że dopuszczenie tego dowodu jest zbędne w niniejszej sprawie i prowadziłoby jedynie do przewlekłości niniejszego postępowania.

W uzasadnieniu pisemnym Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c., kto spełnił świadczenie nienależne, obowiązany jest do jego zwrotu. Stosownie zaś do art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. W przedmiotowej sprawie zostało wykazane, że powodowie spełnili świadczenie nienależne w wykonaniu nieważnej umowy o kredyt.

W przedmiotowej sprawie odbyły się dwie rozprawy. Na jednej z nich przesłuchano powodów, następnie odroczono publikację wyroku. Postępowanie trwało bardzo krótko, gdyż zaledwie rok i 4 miesiące od daty złożenia pozwu. 

Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 193 tyś. zł. Po 17 latach regularnego spłacania rat saldo kredytu wynosiło ponad 156 tyś. zł, czyli prawie równowartość udzielonego kredytu w 2004 r. Natomiast do momentu zlecenia sprawy Kancelarii de facto powodowie spłacili prawie taką samą kwotę jak uzyskali z banku tj. ponad 187 tys. zł. 

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.