Kancelaria Frankowicze – adwokat Paweł Borowski

Wygraliśmy już z każdym bankiem w Polsce i uzyskaliśmy korzystny wyrok w sądach w każdym mieście w Polsce. Obecnie na naszym koncie mamy około 1500 korzystnych wyroków dla naszych Klientów w sporach z bankami. Jesteśmy pod tym względem liderem wśród kancelarii adwokackich w Polsce. 

Kolejny wyrok i kolejna wygrana naszych klientów. Tym razem szczęśliwcami jest małżeństwo, które zawarło umowę w dawnym Kredyt Banku i uczestniczyło w sporze sądowym przeciwko Santander Bank Polska. Sąd Okręgowy w Katowicach po rozpoznaniu sprawy w dniu 19 lutego 2021 r. pod przewodnictwem SSO Lecha Skórskiego ustalił, że umowa kredytu na cele mieszkaniowe EKSTRALOKUM jest nieważna i zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 11.817 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Wyrok został wydany w sprawie o sygnaturze II C 271/20. 

Głównym roszczeniem powodów, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 82.328,92 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.

Sąd nie miał problemu z ustaleniem stanu faktycznego. Sąd oparł cały materiał dowodowy na przedstawionych dokumentach przez obie strony, zeznaniach świadka, który uczestniczył w procesie zawierania spornej umowy oraz na zeznaniach powodów, które Sąd uznał za wiarygodne bowiem ich treść korelowała z przedstawionymi dokumentami. 

Powodowie chcieli nabyć kredyt mieszkaniowy w złotych, jednak pracownik banku skutecznie namówił kredytobiorców na kredyt w CHF, z uwagi na niższe oprocentowanie i w konsekwencji niższe raty. Powodom nie została przedstawiona żadna symulacja rat, dodatkowo umowa została zawarta w oparciu o wzorzec przygotowany przez bank. Powodowie wskazywali, iż nie została z nimi omówiona kwestia ryzyka kursowego i skutków zmian kursu, a także w jaki sposób będzie on ustalany.

Sąd w pisemnym uzasadnieniu stwierdził, iż niedozwolone są postanowienia dotyczące sposobu wypłaty kwoty kredytu, wysokości rat i szeroko pojętej indeksacji w zakresie przeliczania kwot z PLN na CHF i na odwrót. Powyższe kwestie nie były przedmiotem indywidualnego uzgodnienia między stronami. Bank nie przedłożył na tę okoliczność żadnych dowodów, gdyż za taki dowód nie można uznać oświadczenia podpisanego przez powodów, z którego ma wynikać, iż dokonali oni świadomego wyboru kredytu, są świadomi ryzyka i skutków zmiany kursu walut oraz oprocentowania. 

Na podstawie postępowania dowodowego Sąd stwierdził również, że powodowie nie mieli żadnego wpływu na ustalanie kursu walut, a możliwość ta była pozostawiona wyłącznie bankowi. Tym samym bank był jednostronnie upoważniony do określenia wysokości zobowiązania powodów. Umowa nie zawierała postanowień, które w sposób obiektywny ustalałby kursy z tabeli bankowej. 

Sąd odniósł się również do art. 3531 kc. dotyczącego tzw. granicy swobody umów. Postanowienia dotyczące indeksacji kredytu do CHF według kursów ustalanych przez kredytodawcę przekraczają granicę wyznaczone naturą stosunków obligacyjnych. Poprzez wprowadzenie do umowy wyżej opisanych postanowień, nie spełnia ona kryterium transparentności, godzi w równowagę kontraktową stron umowy i w rezultacie stawia powodów w znacznie gorszej pozycji niż bank, co należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami. 

W ocenie Sądu nie zachodziła również możliwość utrzymania spornej umowy, gdyż usunięcie postanowień abuzywnych wpłynęłoby na zmianę głównego przedmiotu umowy. Dodatkowo utrzymywanie umowy nie byłoby możliwe bez zasadniczej zmiany jej charakteru prawnego, który oddawał prawną i gospodarczą przyczynę jej podpisania przez obie strony.  

Postępowanie trwało 12 miesięcy. W międzyczasie odbyły się 2 rozprawy. Na pierwszej z nich udział wziął jedyny dopuszczony świadek, który uczestniczył w procesie zawierania umowy przez strony. Sąd postanowił oddalić wniosek pozwanej o zawieszenie postępowania oraz nie dopuścił dowód z zeznań dwóch kolejny świadków wnioskowanych przez pozwaną z uwagi na ich nieistotność dla rozstrzygnięcia sprawy. Kolejna rozprawa została przeprowadzona z udziałem powodów, którzy zostali przesłuchani na okoliczności wskazane w pozwie. Dodatkowo Sąd postanowił nie uwzględnić wniosku dowodowego w zakresie dowodu z opinii biegłego zgłoszonego przez obie strony. Powyższe rozwiązania rzutowały na szybkość postępowania, gdyż nierzadko samo przegotowanie opinii przez biegłego może być bardzo czasochłonne. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego sąd zamknął rozprawę, odraczając termin ogłoszenia wyroku.

Powodowie z tytułu udzielonego uzyskali kwotę 281 tys. zł. Po 13 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 227 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 185 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powodowie będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało 54 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 131 tys. zł dla kredytobiorców.

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski, na chwilę publikacji tekstu wyrok jeszcze nie jest prawomocny