To już nasza kolejna wygrana w sprawie z Santander Consumer Bank i kolejna wygrana sprawa w Sądzie Okręgowym w Katowicach, który przychylnie rozpatruje „sprawy frankowe”. Czas postępowania był naprawdę dobry i wyniósł rok i 3 miesiące. Dnia 16 grudnia 2022r. Sąd Okręgowy w Katowicach w składzie SSO Anety Wolskiej, ustalił, że umowa kredytu zawarta przez powodów z Santander Consumer Bank w 2007 r. jest nieważna i zasądził kwotę 227.258,21 zł tytułem nienależnie pobranych rat kredytu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Dodatkowo zasądził od pozwanej na rzecz powodów zwrot kosztów procesu w kwocie 11.834zł. Wyrok w sprawie o sygn. akt I C 1290/21 jest nieprawomocny.
W pozwie powodowie wnioskowali o ustalenie nieważności całej umowy, zgodnie z art. 189 kpc oraz zasądzenie nienależnie pobranych rat kredytu. Ewentualnie, w przypadku nieuznania żądania wskazanego wyżej za zasadne, żądali zasądzenia od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwoty 64.350,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty – wskutek uznania niektórych postanowień ww. umów za abuzywne w rozumieniu art. 3851 kc i tym samym bezskuteczne względem powoda, przy pozostawieniu dalszej części umowy w mocy. Sąd przychylił się do roszczenia głównego powodów i ustalił nieważność umowy, nie widząc tym samym potrzeby rozpoznania roszczenia ewentualnego.
Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 238 tys. zł. Po 13 latach regularnego spłacania rat zgodnie z harmonogramem i spłaty 227 tys. zł, klientom pozostała do spłaty kwota 294 tys. zł. Ustalenie nieważności kredytu hipotecznego przez sąd sprawiło, że klienci mają obowiązek zwrócić bankowi jedynie 238 tys. zł tytułem wzajemnego zwrotu świadczeń.
Sąd wskazał, iż klauzule waloryzacyjne przewidywały przeliczenie oddawanej do dyspozycji kredytobiorców kwoty kredytu na CHF według kursu kupna z dnia wypłaty środków (nieznanego w dniu zawarcia umowy), a następnie kolejne przeliczenie tak ustalonej wartości na PLN według kursu sprzedaży (także nieznanego w dniu zawarcia umowy) – dla ustalenia salda kredytu i wysokości zobowiązań kredytobiorcy.
Trzeba stwierdzić, że postanowienia te nie tylko nie określały one wprost wysokości świadczeń stron, co w ogóle nie pozwalały powodom na określenie wysokości zobowiązania kredytowego, którą na dzień zawarcia umowy zobowiązali się zwrócić. Nie określały też jednoznacznie wartości parametrów pozwalających na określenie wysokości tegoż zobowiązania.
Do takiego wniosku uprawniał fakt, że w dacie zawierania umowy nawet Bankowi nie był znany kurs kupna CHF, ani kurs sprzedaży CHF jaki będzie obowiązywać w dniu wypłaty środków (ani wartość parametrów pozwalających ustalić ten kurs). Poza tym przyjęte w umowie parametry dotyczące wykonywania indeksacji nie były obiektywne i niezależne od pozwanego.
Całe postępowanie trwało zaledwie rok i 3 miesiące. Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt dokumentów, których autentyczność i prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana, a także na podstawie zeznań powodów, które w ocenie Sądu były spójne, zbieżne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i zasługiwały na danie im wiary w całości.
Zeznania świadka, pracownika banku nie wniosły istotnych ustaleń do sprawy, albowiem świadek nie pamiętała dokładnego przebiegu rozmów, prezentowania oferty banku i okoliczności podpisania umowy. Na podstawie art 2352 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął wniosek powodów o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
