To kolejny wyrok w sprawie przeciwko byłej Nordei Bank Polska, który uprawomocnia się po I instancji. Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny w dniu 5 listopada 2024r., po rozpoznaniu sprawy z powództwa Naszych Klientów przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bank Polski S.A., w składzie SSO Ewy Pawłowskiej orzekł, że umowa kredytu mieszkaniowego Nordea-Habitat z 2009 r., zawarta z poprzednikiem prawnym banku – Nordea Bank Polska S.A., jest nieważna. Sąd zasądził od banku na rzecz powoda kwotę 34.180,29 zł oraz 19.930,99 CHF, a na rzecz powódki taką samą kwotę w złotych i frankach szwajcarskich – wszystkie kwoty z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 24 lutego 2023 r. do dnia zapłaty. Dodatkowo sąd zasądził od banku na rzecz każdego z powodów po 5.917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym po 5.400 zł za koszty zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Wyrok w sprawie o sygn. akt XXVIII C 15944/22 jest prawomocny, albowiem w postępowaniu nie została złożona apelacja.
Sąd uznał powództwo za niemal w pełni zasadne, ponieważ zawarta między stronami umowa kredytowa jest nieważna. Przyczyną nieważności są liczne postanowienia abuzywne (niedozwolone), których nie można zastąpić innymi przepisami prawa. W rezultacie prowadzi to do nieważności całej umowy i braku istnienia wynikającego z niej stosunku prawnego. Sąd podkreślił, że jeśli żądanie powoda zmierza do ustalenia nieistnienia stosunku prawnego, to może być ono oparte na faktach świadczących o nieważności lub braku zawarcia danej umowy. W przypadku gdy czynność prawna jest nieważna lub nie została w ogóle dokonana, nie powstaje z niej żaden stosunek prawny – a zatem nie istnieje.
Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie bank nie dopełnił obowiązków informacyjnych wobec kredytobiorców. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego uznano, że powodowie nie zostali należycie poinformowani o skutkach wahań kursu walutowego wynikających z mechanizmu denominacji kredytu do waluty obcej.
Nie przedstawiono żadnych dokumentów obrazujących wpływ wzrostu kursu waluty na konkretne parametry zawartej umowy (jak wysokość kredytu czy oprocentowanie), ani takich, które wskazywałyby, że ryzyko kursowe ma charakter nieograniczony.
Sąd podkreślił, że zgodnie z dyrektywą 93/13 (oraz orzecznictwem TSUE, m.in. wyrokiem z 20 września 2017 r., C-186/16), bank ma obowiązek rzetelnego i sprawiedliwego traktowania konsumenta, co obejmuje przekazanie jasnej informacji o możliwych skutkach silnej deprecjacji krajowej waluty i wzrostu zagranicznej stopy procentowej – czego w tym przypadku zabrakło.
Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 244 tys. zł. Po 11 latach regularnego spłacania rat zgodnie z harmonogramem i spłaty 187 tys. zł, do spłaty pozostała, wg banku, kwota 345 tys. zł. Ustalenie nieważności kredytu hipotecznego przez sąd sprawiło, że Klienci nie będą musieli w przyszłości spłacać nadal rat kredytu. Tym samym zysk z wyroku wyniósł dla kredytobiorców kwotę ok. 288 tys. zł.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
