Kolejny spór sądowy przeciwko Raiffeisen Bank, następcą prawnym Polbanku, zakończył się po myśli kredytobiorców. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w składzie SSO Ziemowita Barańskiego w dniu 30 listopada 2022 r. ustalił nieważność umowy o kredyt hipoteczny zawartej z bankiem w 2008r i zasądził na rzecz powodów kwotę 195.674,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem nienależnie uiszczonych świadczeń. Jednocześnie Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powodów całkowity zwrot kosztów procesu w kwocie 11.834 zł Wyrok został wydany w sprawie o sygnaturze XII C 837/21 i jest nieprawomocny.
Kancelaria w imieniu powodów wnosiła o ustalenie nieważności umowy kredytu, ewentualnie, w przypadku nieuznania żądania wskazanego wyżej za zasadne, zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwoty 86.021,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty – wskutek uznania niektórych postanowień ww. umowy za abuzywne w rozumieniu art. 385 (1) kc i tym samym bezskuteczne względem powodów.
Sąd dokonał oceny stanu faktycznego na podstawie dokumentów oraz przesłuchanie stron. Za nieistotne dla rozstrzygnięcia Sąd uznał zeznania świadków ze strony banku, bowiem fakty na jakie mieli zeznawać świadkowie pozostawały bez jakiegokolwiek odniesienia do okoliczności zawarcia niniejszej umowy, a odnosiły się jedynie do ogólnych informacji związanych z udzielaniem kredytu w CHF.
Pominięto dowód z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości, albowiem dowód ten okazał się nieprzydatny dla rozstrzygnięcia, gdyż wobec stwierdzenia nieważności umowy nie było potrzeby przeliczenia wysokości świadczeń według np. innych kursów czy stóp procentowych. Zeznania powodów należy ocenić jako wiarygodne.
Zeznania te w szczególności pokrywały się ze złożonymi w sprawie dokumentami. Sąd potraktował je jako istotne przy ustalaniu statusu konsumenckiego. Potwierdzały one również brak indywidualnego uzgodnienia klauzul indeksacyjnych. Powodowie na żadnym etapie postępowania nie złożyli oświadczenia o rezygnacji z przysługujących im uprawnień wynikających z przepisów prawa krajowego i unijnego obejmujących ochronę wobec niedozwolonych postanowień umownych/ nieuczciwych warunków umownych
Postępowanie w I instancji trwało niecałe 17 miesięcy. W międzyczasie odbyły się dwie rozprawy. Pierwsza z nich odbyła się niecały rok od wytoczeniu powództwa.
Sąd uznał, iż powództwo jest prawie w całości zasadne. Umowa zawarta przez powodów z poprzednikiem prawnym pozwanego jest nieważna, co skutkuje zasadnością żądania zwrotu jako nienależnie spełnionych winny być traktowane świadczenia, które strony w jej wykonaniu czyniły, co uzasadnia żądanie ich zwrotu na podstawie art. 410 k.c w zw. z art. 405 k.c.
Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 272 tys. zł. Po niecałych 13 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 193 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 408 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Zysk z wyroku wyniesie zatem w przybliżeniu 329 tys. zł
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
