Kolejny pozytywny wyrok przeciwko Deutsche Bank. Wygrana cieszy tm bardziej, iż Deutche postrzegany jest jako trudny przeciwnik w sprawach „frankowych”. Sąd Okręgowy w Sieradzu w dniu 10 czerwca 2022 roku w składzie SSO Dagmary kos ustalił nieważność umowy kredytowej i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 238.979,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Jednocześnie Sąd zasądził kwotę 11.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Wyrok w sprawie I C 303/20 jest nieprawomocny i dotyczył kredytu denominowanego z 2008r.
Głównym roszczeniem powoda, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu oraz zasądzenie kwoty 206.316,51 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, z uwagi na nieważność całej umowy kredytu Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 94.184,88 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.
Sąd dokonał oceny stanu faktycznego na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, a także na podstawie zeznań powoda, które zostały odebrane jako wiarygodne i nie budziły żadnych wątpliwości. Złożone dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron, wobec czego Sąd uznał je za miarodajne dla potrzeb ustalenia stanu faktycznego. Podczas ustalania stanu faktycznego Sąd oddalił wniosek dowodowy z zeznań świadków strony pozwanej, gdyż nie miało to istotnego znaczenia dla przedmiotowej sprawy, a doprowadziłoby wyłącznie do przedłużenia postępowania.
W przedmiotowej sprawie w chwili zawarcia umowy nie zostało ustalone, w jakiej wysokości zostanie wypłacone kredytobiorcy świadczenie ani też w jakiej wysokości kredytobiorca będzie spłacać kredyt. W umowie wskazano bowiem, że kwota kredytu zostanie wypłacona w złotych a do przeliczenia kwoty kredytu na złote bank zastosuje kurs kupna CHF opublikowany w „Tabeli kursów dla kredytów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych Deutsche Bank PBC SA”, obowiązujący w banku w dniu wypłaty kwoty kredytu lub jego transzy. Sama natomiast realizacja zlecenia płatniczego miała nastąpić na podstawie jednostronnej dyspozycji kredytobiorcy. Z kolei wysokość każdej raty miała być obliczona przy zastosowaniu kursu sprzedaży CHF opublikowanego w „Tabeli kursów dla kredytów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych Deutsche Bank PBC SA”, obowiązujący w banku na dwa dni robocze przed terminem każdej spłaty kwoty kredytu. Umowa nie przewidywała przy tym żadnych ograniczeń w określaniu przez bank kursów w tabelach kursów obowiązujących w banku.
Tym samym umowa pozostawiała bankowi dowolność w ustalaniu poziomu kursu walut obcych a przepisy prawa nie nakładały na niego jakichkolwiek ograniczeń w tej mierze. Prawo nie zakazywało bowiem bankowi tworzenia dowolnej ilości tabel kursów walut obcych i zamieszczania w nich kursów uznanych przez bank za właściwe. Z umowy nie wynikało ponadto, aby kurs waluty wpisywany do tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania całej kwoty kredytu wyrażonej w CHF na złote polskie, a następnie w dniu spłaty każdej kolejnej raty musiał przybrać wartość rynkową albo jakąkolwiek wartość możliwą do ustalenia i przewidzenia przez drugą stronę umowy przy zawarciu umowy.
Powód z tytułu udzielonego kredytu uzyskał kwotę 164 tys. zł. Po 12 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcy, pomimo spłaty łącznie ok. 206 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 140 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powód będzie musiał rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału, zatem zysk z wyroku wyniósł 182 tys. zł dla kredytobiorcy.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
