Początek kolejnego miesiąca sprzyja Klientom Kancelarii. Kolejni kredytobiorcy mogą cieszyć się z wygranego procesu. Poniższy spór sądowy toczył się przeciwko bankowi Millennium. Sąd Okręgowy w Legnicy znów okazał się szczęśliwy.
Tym razem dnia 2 września 2021 r. w składzie SSO Zbigniewa Juszkiewicza ustalił nieważność umowy kredytowej oraz zasądził od pozwanego na rzecz kredytobiorców kwotę 70.781,04 zł oraz 49.033,64 CHF z ustawowymi odsetkami. Dodatkowo Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Klientów kwotę 11.834,00 tytułem zwrotu kosztów procesu. Wyrok został wydany na posiedzenie niejawnym w sprawie o sygnaturze I C 340/20 i jest nieprawomocny.
Pierwotnie głównym roszczeniem kredytobiorców było zasądzenie od pozwanego na rzecz klientów solidarnie kwoty 18.536,10 zł oraz 44.874,79 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie z uwagi na nieważność całej umowy.
Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzecz klientów kwoty 88.587,06 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.
W trakcie procesu Kancelaria w imieniu kredytobiorców rozszerzyła powództwo w ten sposób, że wniosła w pkt 1 o ustalenie nieważności całej umowy o kredyt hipoteczny oraz w pkt 2 zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzecz klientów kwoty 70.781,04 zł oraz 49.033,64 CHF z uwagi na uiszczanie nienależnych świadczeń na podstawie ww. nieważnej umowy.
Jednym z zarzutów kredytobiorców było niedopełnienie obowiązków informacyjnych przez pozwanego na etapie zawierania umowy. Powyższe rzutuje na wadliwość umowy i jej nieważność z uwagi na naruszenie art. 3531 kc.
Klienci dostali łącznie kilkadziesiąt stron różnych dokumentów, w tym umowę i regulamin, zawierających wiele skomplikowanych sformułowań. Bank ma obowiązek korzystać z jasnych i zrozumiałych dla przeciętnego konsumenta wzorów umów i regulaminów, ponieważ traktowany jest jako przedsiębiorca godny zaufania.
Z informacji przedstawionej kredytobiorcom nie wynika, jak konkretnie miała kształtować się wysokość raty kredytu w zależności od wzrostu bądź spadku kursu waluty CHF. Nie wyjaśniono także klientom zakresu ryzyka walutowego, który obciąża ich w sposób nieograniczony przez cały okres kredytowania. Skupiono się natomiast na korzyściach płynących z zawarcia umowy kredytu indeksowanego do CHF, w szczególności o stabilności waluty CHF.
W piśmie rozszerzającym powództwo Kancelaria w imieniu kredytobiorców zawarła szeroką argumentację dotyczącą kwestii przedawnienia w roszczeniu o zapłatę, powołując się na przepisy unijne oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Przywołać tu należy przede wszystkim wyrok TSUE z dnia 09.07.2020r. w sprawach połączonych C-698/18 i C-699/18, w którym rozstrzygnięto kwestię terminu, od którego należy liczyć bieg przedawnienia roszczeń konsumentów kierowanych przeciwko przedsiębiorcom w związku ze stosowaniem nieuczciwym postanowień umownych. Na podstawie ww. wyroku bieg terminu przedawnienia należy liczyć od momentu podjęcia świadomości konsumenta o nieuczciwym charakterze postanowień umowy.
Postępowanie w I instancji trwało niecały rok. W międzyczasie odbyły się dwie rozprawy. Pierwsza z nich odbyła się cztery miesiące po wytoczeniu powództwa.
Sąd postanowił dopuścić dowód z zeznań świadka, który został od razu przesłuchany. Na kolejnej rozprawie zostali z kolei przesłuchani kredytobiorcy na okoliczność zawarcia rzeczonej umowy.
Do kolejnej rozprawy nie doszło, ponieważ Sąd skierował sprawę na posiedzenie niejawne. Z uwagi na obecnie panującą sytuację epidemiologiczną, w związku z uchwaleniem ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych art. 15 zzs2 daje możliwość przeprowadzenia rozprawy na posiedzeniu niejawnym, z czego w niniejszej sprawie skorzystał powyższy Sąd.
Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 200 tys. zł. Po prawie 14 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 263 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 129 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że bank będzie musiał zwrócić klientom kwotę 279 tys. tytułem zwrotu nienależnych świadczeń, zatem zysk z wyroku wyniósł ok. 408 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski przy udziale r. pr. Magdaleny Wiśniewskiej.
