Kolejny spór sądowy przeciwko Raiffeisen Bank, następcą prawnym Polbanku, zakończył się po myśli kredytobiorców. Sąd Okręgowy w Warszawie w składzie SSR del. Henryka Walczewskiego w dniu 1 czerwca 2023 r. ustalił nieważność umowy o kredyt hipoteczny zawartej z bankiem w 2008r. i zasądził na rzecz powodów kwotę 95.893, 63 zł i 48.973, 41 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem nienależnie uiszczonych świadczeń, dalej idące powództwo oddalił. Jednocześnie Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powodów całkowity zwrot kosztów procesu w kwocie 10.817 zł Wyrok został wydany w sprawie o sygnaturze XXVIII C 6063/22 i jest nieprawomocny.
Kancelaria w imieniu powodów wnosiła o ustalenie nieważności umowy kredytu i zasądzenie nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych, ewentualnie, w przypadku nieuznania żądania wskazanego wyżej za zasadne, zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwoty 118.251, 33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty – wskutek uznania niektórych postanowień ww. umowy za abuzywne w rozumieniu art. 385 (1) kc i tym samym bezskuteczne względem powodów.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany zaprzeczył głównym twierdzeniom pozwu co do abuzywności i nieważności postanowień umownych wskazanych w pozwie. W szczególności pozwany zaprzeczył aby w umowie znalazły się zabronione postanowienia umowne, strona powodowa nie została właściwie poinformowana – a tym samym że umowa jest bezskuteczna (nieważna) z przyczyn podanych w pozwie. Pozwany Bank wskazuje że celem umowy było uzyskanie kredytu dla powodów oprocentowanego stawką LIBOR a pozew został wniesiony w celu uniknięcia negatywnych skutków zmiany kursu PLN/CHF.
Ustalenia stanu faktycznego w sprawie zostało także dokonane w oparciu o przesłuchanie powodów Sąd nie uwzględnił złożonych przez strony dokumentów ze stanowisk zajmowanych przez różne instytucje i organy państwowe, wyroków sądowych i artykułów, ponieważ są to dowody, które nie odnoszą się do wyjaśnienia stanu niniejszej sprawy. Obojętne z punktu widzenia rozstrzygnięcia roszczeń przedmiotowego pozwu o ustalenie i zapłatę – są oceny lub opinie podmiotów trzecich – wydawane co do zagadnień o charakterze ogólnym, niezwiązanym bezpośrednio z przedmiotem niniejszego sporu. Stanowiska i opinie prawne powoływane przez strony w charakterze dowodów, nie mogą służyć do wykazania konkretnych faktów, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a co najwyżej do wzmocnienia i wsparcia prezentowanej argumentacji prawnej.
Sąd, rozważając kwestię ważności Umowy, uznał, opierając się na orzecznictwie Sądu Najwyższego w szczególności na uchwałach w sprawach o sygn. akt III CZP 40/22 i III CZP 6/21, że ocena tych postanowień umownych powinna odbywać się w tej kolejności, iż Sąd w pierwszej kolejności oceni ważność Umowy Kredytu z punktu widzenia przepisów określonych w art. 3851 k.c. i następnych, a w sytuacji gdy te przepisy nie znalazłby zastosowania wówczas w grę wejdzie ocena z punktu widzenia art. 58 k.c. Wskazać należy bowiem, iż kwestionowane przez stronę powodową postanowienia mogą zarówno pozostawać w sprzeczności z przepisami prawa jak i naruszać interesy konsumenta
Postępowanie w I instancji trwało niecały rok i 3 miesiące. W międzyczasie odbyła się jedna rozprawa. Przesłuchano na niej powodów, a Sąd po przerwie ogłosił wyrok.
Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 369 tys. zł. Po niecałych 14 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 59 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 527 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji, a zysk z wyroku dla powodów wyniósł 468 tys. zł.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
