Do listy miast, w których odnieśliśmy ekspresowy sukces dołącza Zamość. Tamtejszy Sąd w dniu 15 lipca 2024r. wydał wyrok w sprawie I C 1393/23 i ustalił nieistnie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu z dnia 2005. Orzeczenie w całości korzystne dla Kredytobiorcy zapadło w ciągu 8 miesięcy od złożenia pozwu! Sąd w składzie SSO Jacka Zalewskiego zasądził nadto od pozwanego na rzecz powodów kwotę 862,92 zł oraz 40 959,13 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Jednocześnie Sąd zasądził na rzecz powodów kwotę 6.434 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Wyrok jest nieprawomocny. 

Głównym roszczeniem kredytobiorcy, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu łączącej strony. Nadto kredytobiorca domagał się zwrotu nienależnie uiszczonych świadczeń na podstawie nieważnej umowy. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanego na rzecz Klienta kwoty, która byłby nadpłacona przy możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji. 

W trakcie postępowania Sąd uwzględnił wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia. Zabezpieczenie polegało na wstrzymaniu przez Sąd obowiązku płatności przez powodów rat kredytu.

Zauważyć należy, że powodowie jedynie niewielką część kredytu spłacili w walucie PLN, nie miało to wpływu na ustalenie nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu. 

Postępowanie przed Sądem I instancji trwało zaledwie 8 miesięcy. W sprawie odbyła się tylko jedna rozprawa. Podczas jej przebiegu pełnomocnik pozwanego banku składał powodom propozycję ugodową, której powodowie nie przyjęli. Nadto pełnomocnicy stron cofnęli wnioski dowodowe o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, co znacznie przyspieszyło postępowanie.

            Kredytobiorcy z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 107 tys. zł. Po ponad 19 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 189 tys. zł, kredytobiorcy wciąż mieli do spłaty kwotę ok.101 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że kredytobiorcy będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa nadpłata kapitału wynosiła ok. 81 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 182 tys. zł dla kredytobiorców.

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski przy udziale r.pr. Magdaleny Wiśniewskiej.