Wspaniała wygrana Klientów Kancelarii w Łodzi. Sąd Okręgowy w Łodzi rozpatrując sprawę przeciwko PKO w I instancji jedynie usunął z niej mechanizm denominacji i przeliczył ją po stawce WIBOR. Od tego niesprawiedliwego i niezgodnego z orzecznictwem wyroku wnieśliśmy apelację, która została uwzględniona przez Sąd II instancji w całości. Sąd Apelacyjny w Łodzi w dniu 29 listopada 2022 r. w składzie SSA Doroty Ochalskiej- Goli, oddalił apelację banku i uwzględniając naszą apelację ustalił nieważność umowy „MiX” z 2008r. i zasądził na rzecz Klientów całość kosztów postępowania w kwocie 11.834 zł. W wyniku powyższego wyroku, kredytobiorcy nie są już zobowiązani do uiszczania kolejnych rat kredytu. Sprawa w II instancji toczyła się przeciwko PKO BP pod sygn. akt I ACa 215/22.
Zaskarżonym wyrokiem z 2 grudnia 2021 roku, Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bankowi Polskiemu SA z siedzibą w Warszawie o ustalenie nieważności umowy, ewentualnie o zapłatę, oddalił powództwo o ustalenie nieważności umowy i zasądził od Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego SA z siedzibą w Warszawie na rzecz powodów w częściach równych kwotę 32.156,96 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; oddalił roszczenie ewentualne w pozostałym zakresie; zasądził od powodów w częściach równych na rzecz Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego SA z siedzibą w Warszawie kwotę 5.400 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
W oparciu o dowody zebrane w postępowaniu przed Sądem Okręgowym, Sąd Apelacyjny odmiennie ustalił stan faktyczny. Powodowie wskazywali w apelacji na naruszenie przepisów prawa procesowego, w tym art. 3271 § 1 k.p.c. dotyczącego konstrukcji uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zarzut ten jest o tyle tylko zasadny, iż istotnie Sąd I instancji nie pochylił się nad przesłanką interesu prawnego powodów w wystąpieniu z żądaniem głównym opartym na art. 189 k.p.c.
Taki stan rzeczy wynikał jednak z przyjętych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozważań o braku bezwzględnej nieważności umowy kredytu denominowanego wywodzonej ze sprzeczności takiej konstrukcji z przepisami prawa i zasadą swobody umów, a także o braku przesłanek unieważnienia (bezskuteczności) umowy kredytu spowodowanej wyeliminowaniem z niej postanowień uznanych za niedozwolone na podstawie art. 385 1 k.p.c
Kolejny zarzut naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. jest uzasadniony w części dotyczącej oceny dowodu z przesłuchania powoda oraz z zeznań świadka Macieja Lasockiego co do dopełnienia przez pozwany bank obowiązku informacyjnego. Sąd Apelacyjny odmiennie ocenił powyższe dowody i dokonał własnych ustaleń faktycznych w tej kwestii, czemu dał wyraz w uprzednich rozważaniach.
Ponownie wskazać trzeba, że Sąd I instancji błędnie założył, jakoby wobec powodów dopełnione zostały standardy informacyjne wprowadzone już po złożeniu przez nich wniosku kredytowego i uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej. Wbrew stanowisku przedstawionemu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z oświadczeń konsumentów stanowiących element wzorca wniosku kredytowego oraz zawartych we wzorcu umowy kredytu nie sposób wywieść, że pozwany spełnił we właściwy sposób obowiązek informacyjny.
Z lakonicznych stwierdzeń tam zawartych nie można wywieść, iż powodom w jasny i wyczerpujący sposób wyjaśniono zasady funkcjonowania mechanizmu denominacji oraz uświadomiono im nieograniczone ryzyko z nim związane. Treść powyższych postanowień umowy i wniosku kredytowego nie pozwala na ustalenie, jakie konkretnie informacje zostały przedstawione powodom.
Postępowanie w obu instancjach trwało 2 lata i 6 miesięcy. Postępowanie w I instancji trwało rok i 9 miesięcy. W międzyczasie odbyły się aż trzy rozprawy. Na rozprawie zeznawał pracownik banku, z którego zeznań wynikało, iż nie był w stanie wytłumaczyć powodom zasad ustalania kursów franka w tabeli banku. Następna rozprawa odbyła się kilka miesięcy później, zeznawali na niej powodowie. Zeznali oni, że nie mieli możliwości negocjowania jakichkolwiek warunków umowy, ani nie mieli możliwości zabrania umowy do domu, aby bliżej się z nią zapoznać
Kredytobiorcy z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 1.186 815,16 zł. Po 11 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 600 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 1.729 861,42 zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu denominacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że klienci będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało ok. 587 tys. zł), zatem zysk z obu wyroków wyniósł 1 mln 200 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
