Bez wątpienia Katowice należą do grona ulubionych miast naszych Klientów. Poniższy wyrok kolejnym, zakończonym prawomocną wygraną w sporze przeciwko ING Bank Śląki w szybkim czasie. Sąd Apelacyjny w Katowicach w składzie SSA Anny Bohdziewicz dnia 12 grudnia 2022 oddalił apelację pozwanego banku r. i zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 8.100,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Wyrok został wydany w sprawie o sygnaturze I ACa 791/21 i jest prawomocny, co oznacza, że kredytobiorcy nie muszą już płacić rat kredytu.

• Sąd Apelacyjny w Katowicach ogłosił prawomocny wyrok w sprawie przeciwko ING Bank Śląski, który zakończył się kolejną wygraną naszych Klientów.
• Głównym roszczeniem powodów było ustalenie nieważności umowy kredytowej, co oznacza, że kredytobiorcy nie muszą już płacić rat kredytu.
• Klienci uzyskali zwrot kosztów postępowania i zyskali kwotę około 293 tys. zł. Całe postępowanie trwało 2 lata i 2 miesiące.

Sąd Apelacyjny rozpoznawał apelację od wyroku Sądu Okręgowego w. Katowicach z dnia 22 lutego 2021r., sygn. akt II C 852/20. Całe postępowanie w sprawie trwało 2 lata i 2 miesiące.

Głównym roszczeniem powodów, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 67.709,78 zł, która stanowiłaby nadpłatę przy tzw. „ odfrankowieniu” umowy. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.

Sąd Apelacyjny podniósł, że słuszność należy przyznać Sądowi Okręgowemu, który uznał dowód z zeznań świadków, pracowników banku, za nieprzydatny w sprawie.

Tym samym Sąd ten nie uchybił art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 §1 k.p.c. Wskazane okoliczności nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a przy ich pomocy pozwany dążył do dostarczenia argumentów przeciwko przyjęciu, że postanowienia przeliczeniowe odsyłające do tabeli kursów walut pozwanego banku nie były niedozwolone.

Zatem dowód ten miał przede wszystkim zobrazować sposób wykonywania umowy, gdy tymczasem oceny, czy dany zapis umowy stanowi klauzulę niedozwoloną dokonuje się na moment jej zawarcia, o czym stanowi wprost art. 385² k.c. Wynika stąd jednoznacznie, że sposób wykonania umowy nie ma znaczenia, co czyniło dowód z przesłuchania wymienionych świadków irrelewantnym dla rozstrzygnięcia.

 Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się również naruszenia art. 233 §1 k.p.c. w zw. z art. 246 k.p.c. i art. 247 k.p.c., albowiem powodowie nie zostali przesłuchani ani na okoliczność treści dokumentów, ani dowód ten nie był prowadzony przeciwko osnowie i treści dokumentów.

Przeprowadzenie tego dowodu miało na celu ustalenie faktów odnoszących się do przebiegu negocjacji towarzyszących zawarciu kwestionowanej umowy, udzielanych im informacji w związku z zawieraną umową, w tym o ryzyku wiążącym się z jej zawarciem, złożeniem propozycji zawarcia innej umowy i wreszcie sposobu jej wykonywania przez kredytobiorców.

Kredytobiorcy z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 427 tys. zł. Po 12 latach regularnego spłacania rat, Klientom, pomimo spłaty łącznie ok. 242 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (według banku) 477 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że Klienci będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało ok 184 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł ok. 293 tys. zł dla kredytobiorców.

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski