To kolejny prawomocny wyrok Klientów Kancelarii w Poznaniu. Sąd Apelacyjny dnia 3 kwietnia 2024r. w składzie SSA Michała Rozpędowskiego zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że po zawartym w tym punkcie dotyczącym roszczenia o zapłatę dodał słowa, „z tym, iż zapłata na rzecz powodów kwot zasądzonych od pozwanego nastąpi za równoczesnym zaofiarowaniem przez powodów albo zabezpieczeniem roszczenia o zwrot na rzecz pozwanego kwoty 200 000 zł (dwieście tysięcy złotych)”. W pozostałym zakresie oddalił apelację banku od wyroku Sądu I instancji i zasądził na rzecz Klientów całość kosztów postępowania, tj. 8.100 zł. Sprawa w II instancji toczyła się pod sygn. akt I ACa 1163/22. Klienci uczestniczyli w sporze sądowym przeciwko bankowi Millennium.
Pozwany bank apelował od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 marca 2022 r. sygn. akt XVIII C 1806/20. Tamtejszy Sąd ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny z 2006 r., zawarta przez powodów z Bankiem Millennium SA jest nieważna. Zasądził od pozwanego na rzecz powodów 67.250,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz 48.238,44 CHF z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a także zasądził od pozwanego na rzecz powodów 10.817 zł.
W ramach nieważności umowy kredytu, dostrzec należało także że pozwany bank naruszył zasadę równości stron, poprzez uprzywilejowanie swojej pozycji (jako strony silniejszej w relacjach przedsiębiorca – konsument) i stworzenie jednostronnych mechanizmów regulujących wysokość zobowiązania kredytobiorcy oraz narzucenie licznych zabezpieczeń spłaty kredytu, przy jednoczesnym pozbawieniu kredytobiorcy możliwości kontroli i podejmowania skutecznej obrony przed nieuczciwymi działaniem kredytodawcy, co w ocenie Sądu sprowadza się do obciążenia powodów w przeważającym zakresie ryzykiem kursowym przy braku rzetelnej informacji ze strony przedsiębiorcy co wiąże się dla konsumenta z tego rodzaju ryzykiem. Istotnie, ryzyko kursowe obciążało obydwie strony umowy, skoro co do zasady spadek kursu CHF względem PLN powodował zmniejszenie należnej raty, a wzrost jej zwiększenie.
Zastosowana konstrukcja kredytu indeksowanego doprowadziła jednak do sytuacji, w której, zobowiązanie kredytobiorcy na skutek, co przyznać trzeba, niezależnych od Banku czynników, znacząco wzrosło, w sposób nie przewidziany przez żadną ze stron umowy, która ostatecznie stała się nadzwyczaj korzystna dla i tak silniejszej ekonomicznie strony stosunku prawnego – banku.
W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny uznał zarzut zatrzymania. Skuteczne powołanie się na prawo zatrzymania nie pociąga za sobą ustanie po stronie zgłaszającego ten zarzut dłużnika opóźnienia w zapłacie dochodzonego przez wierzyciela – konsumenta świadczenia wzajemnego, a tym samym nie uchyla obowiązku uiszczania odsetek ustawowych za opóźnienie na podstawie art. 481 kc ( art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Dyrektywy nr 93/13 – wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 grudnia 2023 r. – C -28/22).
Postępowanie w obu instancjach trwało 3 lata 5 miesięcy, z kolei w II instancji rok i 7 miesięcy.
Prawomocny wyrok sprawia, że kredytobiorcy będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału. Na chwilę rozszerzenia powództwa o zapłatę nadpłata kapitału wynosiła ok. 86 tys. zł. Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 200 tys. zł. Mimo regularnych spłat, na dzień wytoczenia powództwa, saldo kredytu wciąż wynosiło 368 tys. zł. (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP), co pokazuje wadliwość zastosowanego mechanizmu indeksacji. Zysku z wygranej sprawy dla kredytobiorców to kwota pond 400 tys. zł.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
