Kolejny prawomocny wyrok w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie w ciągu zaledwie kilku tygodni. Przeciwnikiem procesowym naszego Klienta był mBank. Sukces jest naprawdę duży! Na skutek naszej apelacji udało się zmienić wyrok, który w całości oddalał powództwo. Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 27 czerwca 2023r., w składzie SSA Elżbieta Wiatrzyk-Wojciechowska Sędziowie: Jolanta Pyźlak Krzysztof Tucharz ustalił nieważność umowy „mPlan”z 2008r. Jednocześnie zasądził od pozwanego koszty postępowania przed Sądem I instancji i apelacyjnego w wysokości 11.817zł i 9.100 zł. Sprawa toczyła się pod sygn. akt VI ACa 701/22. Apelacja dotyczyła wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 marca 2022 r., sygn. akt XXV C 359/20.
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Warszawie w całości oddalił powództwo i obciążył powodów kosztami postępowania w kwocie 10.817zł.
Przedmiotowa umowa kredytu hipotecznego została zawarta przez strony według standardowego wzorca umownego stosowanego przez bank. Powodowie mieli możliwość negocjowania postanowień umownych zawartych w umowie kredytu, z wyłączeniem treści i postanowień objętych warunkami umowy, stanowiącymi integralną część zawartej umowy kredytu. Indywidualnie została uzgodniona kwota kredytu, waluta kredytu (w 2008 r. w ofercie BRE Bank S.A. były zarówno kredyty złotowe jak i indeksowane do walut obcych), zastosowanie indeksacji do CHF, okres spłaty kredytu, rodzaj rat kredytu, rodzaj oprocentowania (zastosowanie indeksacji do CHF pozwalało na przyjęcie stopy oprocentowania opartej na LIBOR, kredytobiorca mógł wybrać PLN na WIBOR). W trakcie ubiegania się o kredyt i zawierania umowy powodom nie wyjaśniono w jaki sposób bank tworzy tabele kursowe.
Według Sądu Okręgowego, umowa nie może być uznana za nieważną ze względu na określenie świadczeń stron poprzez zastosowanie klauzul indeksacyjnych, wprowadzenie do umowy kredytu bankowego postanowień dotyczących przeliczenia kwoty kredytu mieści się w granicach swobody umów i nie stanowi naruszenia art. 69 Prawa bankowego.
Zatem oceniając kwestionowane przez powodów postanowienia umowy w kontekście art. 385 1 k.c. wskazać trzeba na wadliwość oceny prawnej wyrażonej przez Sąd Okręgowy w kilku zasadniczych kwestiach, istotnych z punktu widzenia tego przepisu. Wadliwość ustaleń faktycznych, jakie poczynił Sąd Okręgowy dotyczy przyjęcia, że powodowie „mieli możliwość negocjowania postanowień (…) z wyłączeniem treści postanowień objętych warunkami umowy stanowiącymi integralną część zawartych umów kredytu” (strona 10 uzasadnienia). Sąd I instancji uchylił się od wskazania wprost, czy kwestionowane przez powodów postanowienia (§ 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy) zostały w sposób indywidualny uzgodnione były z nimi. Nie wskazał też, które konkretnie postanowienia umowy zostały wyłączone z możliwości indywidualnych uzgodnień. Ponadto sąd I instancji nie wskazał jaki zakres rzeczywistych informacji powodowie uzyskali od pozwanego w zakresie mechanizmu indeksacji, ryzyka kursowego i jego wpływu na saldo zadłużenia.
Postępowanie w obu instancjach trwało 2 lata i 4 miesiące, co jest naprawdę świetnym wynikiem biorąc pod uwagę obłożenie Sądu w Warszawie sprawami „frankowymi”.
Kredytobiorcy z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 348 tys. zł. Po 15 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 271 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 477 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
