Po raz kolejny Katowice okazały się szczęśliwe dla Naszych Klientów. W niniejszej sprawie o sygn. akt I ACa 1025/21 uczestniczyli Klienci, która zawarła umowę frankową w banku Millennium w 2007 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach dnia 24 kwietnia 2023r. w składzie SSA Piotr Łakomiaka, SSA Jolanty Polko i SSO del. Rafała Lach (spr.)zmienił wyrok Sądu I instancji w takim tylko zakresie, iż uwzględnił zarzut zatrzymania pozwanego banku, natomiast w pozostałej części apelację oddalił. Nadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Klientów kwotę 8.100 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Powyższy wyrok sprawia, że kredytobiorcy ostatecznie uwolnili się od umowy frankowej.
Pozwany bank apelował od Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 9 czerwca 2021 r., sygn. akt I C 518/20, który ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny, jest nieważna, zasądził na rzecz powodów solidarnie kwotę 31.376,46 CHF i 30.209,33 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 9.12.2020 r., oddalając powództwo w pozostałym zakresie, jak też zasądził kwotę 11.834 zł tytułem kosztów procesu.
Ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego przyjął Sąd drugiej instancji za własne uznając je za prawidłowe, znajdują one oparcie w zebranych dowodach. Wbrew temu, co utrzymuje apelacja, nie zachodziła potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego sprawy.
W toku sprawy pozwana podniosła zarzut zatrzymania co do wypłaconej kwoty 177.255 zł. Kierowane do powodów przesyłki doręczono 28.07.2021 r.. Zgodnie z art. 497 k.c. w zw. z art. 496 k.c., jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot (art. 496 k.c.).
Przepis artykułu poprzedzającego stosuje się odpowiednio w razie rozwiązania lub nieważności umowy wzajemnej. W orzecznictwie wskazuje się, że obowiązek zwrotu wykorzystanego kapitału ma charakter bardziej podstawowy niż obowiązek zapłaty oprocentowania czy 16 wynagrodzenia, co uzasadnia zastosowanie tego przepisu także w celu zabezpieczenia roszczenia restytucyjnego banku. Skorzystać z zarzutu tego można niezależnie od przysługującego prawa do potrącenia, zwłaszcza że powołane przepisy nie ograniczają możliwości podniesienia tego zarzutu w takim przypadku.
Analogiczne stanowisko prezentowano w cyt. uchwale. W celu więc uniknięciu zagrożeń związanych z niewypłacalnością kredytobiorcy kredytodawca może skorzystać z przewidzianego w art. 497 w związku z art. 496 KC prawa zatrzymania, chroniąc w ten sposób swe roszczenie o zwrot wykorzystanego kapitału. Pozwana zatem skutecznie podniosła zarzut zatrzymania. Ponieważ pozwana złożyła oświadczenie o zatrzymaniu 28.07.2021 r. (data doręczenia oświadczeń), jej zobowiązanie przestało być wymagalne z tą datą; nie była więc zobowiązana do zapłaty odsetek za opóźnienie.
Postępowanie w II instancji trwało rok i 8 miesięcy. Całe postępowanie w obu instancjach trwało ponad 2 lata i 4 miesiące.
Kredytobiorcy z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 177 tys. zł. Po 13 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 183 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 188 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że bank będzie musiał zwrócić klientom kwotę ok. 162 tys. (przy przeliczeniu po kursie średnim NBP) tytułem zwrotu nienależnych świadczeń, zatem zysk z wyroku wyniósł ok. 350 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
