Fantastyczne wiadomości z apelacji wrocławskiej. Przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu udało się nam utrzymać w mocy bardzo dobry wyrok z I instancji, a apelacja banku została oddalona w całości. W dniu 9 lutego 2023r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w składzie SSA Ewy Barnaszewskiej oddalił apelację banku od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25 marca 2022 r. sygn. akt I C 1204/20 i zasądził od pozwanego na rzecz Klientów kwotę 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Kredytobiorcy uczestniczyli w sporze sądowym przeciwko Raiffeisen Bank, następcą prawnym dawnego Polbanku, w którym Klienci podpisali umowę kredytową. Sprawa w II instancji toczyła się pod sygn. akt I ACa 1015/22. Wyrok jest prawomocny, co oznacza, że Klienci nie muszą już uiszczać kolejnych rat kredytu.
Powodowie domagali się w pozwie skierowanym przeciwko Raiffeisen Bank ustalenia, na podstawie art. 58 kc w związku z art. 69 ustawy – Prawo bankowe, nieważności umowy o kredyt hipoteczny z 2010r. ewentualnie jej unieważnienia na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym w związku z art. 69 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe. Na wypadek nieuwzględnienia tego roszczenia powodowie zgłosili żądanie ewentualne zasądzenia od pozwanego na ich rzecz 24.236,57 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu na skutek uznania niektórych postanowień spornej umowy za abuzywne w rozumieniu art. 3851 kc i tym samym bezskuteczne.
Apelacja strony pozwanej, w świetle aktualnego orzecznictwa Sądu Najwyższego i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, okazała się bezzasadna. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę zwraca uwagę na istotny wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydany w dniu 8 września 2022 r. w połączonych sprawach C-80/21- C 82/21, systematyzujący dotychczasowy dorobek orzeczniczy TSUE powstały na tle stosowania z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13, w świetle którego zarzuty apelacji uznać należy za chybione.
W ocenie Sądu Apelacyjnego chybione są zarzuty procesowe naruszenia art.233 k.p.c. poprzez naruszenie zasady oceny dowodów w zakresie dotyczącym indywidualnego uzgodnienia postanowień umowy, przez zapoznanie się przez stronę powodową z postanowieniami umowy i regulaminu, z kwestią ryzyka kursowego, świadomości w zakresie ryzyka kursowego związanego z wahaniem kursów waluty obcej CHF, świadomego i swobodnego wyboru kredytu w walucie obcej CHF oraz świadomej rezygnacji z zaciągnięcia kredytu w złotych, wynikających z dowodów w postaci dokumentów złożonych w niniejszej sprawie, w także niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy ustalenie, że pozwanemu została przyznana dowolność i swoboda w zakresie kształtowania kursów wymiany walut mających zastosowanie do umowy i brak ustaleń jakie procedury obowiązywały w banku w dacie zawarcia umowy w zakresie informowania klientów o charakterystyce przedmiotowego kredytu, w tym zwłaszcza nieuwzględnienie zeznań świadka, pracownika centrali banku, mających obrazować obowiązujące w pozwanym banku procedury udzielania kredytów.
Sąd Apelacyjny wskazuje, że za niedozwolone postanowienia umowne uznane mogą być tylko te postanowienia, które nie zostały uzgodnione indywidualnie z konsumentem. Stosownie do art. 3851 § 4 k.c., ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje, w niniejszej sprawie na stronie pozwanej. Zgodnie natomiast z art. 3851 § 3 k.c. nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.
Postępowanie w II instancji trwało zaledwie 6 miesięcy, a w międzyczasie odbyła się tylko jedna rozprawa, podczas której strony jedynie podtrzymały swoje wcześniejsze stanowiska. Całe postępowanie w obu instancjach trwało 2 lata i 6 miesięcy, co należy uznać za dobry wynik, zważywszy na fakt, że niektóre postępowania trwają tyle tylko w I instancji.
Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 130 tys. zł. Po 10 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 89 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 164 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powodowie będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało 41 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 123 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
