Z uwagi na wartość przedmiotu sporu rzadko zdarza się, aby Sąd Okręgowy w Warszawie był zarazem Sądem II instancji dla Naszych Klientów. Tym razem Kredytobiorcy toczyli spór z bankiem mBank w Sądzie Rejonowym, a następnie Okręgowym, jako Sądem II instancji. Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 12 października 2023r., w składzie SSO Ewy Kiper oddalił apelację banku oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.800 zł, tyłem kosztów zastępstwa procesowego. Apelacja dotyczyła wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022 r., sygn. akt I C 1291/21.

W pozwie powodowie wnieśli o ustalenie nieważności całej umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF z 2006 roku, ewentualnie, w przypadku nieuznania powyższego żądania za zasadne, powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 40.531,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, wskutek uznania niektórych postanowień ww. umowy za abuzywne i tym samym bezskuteczne.

 W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. 

Wyrokiem Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie ustalił, że umowa jest nieważna i zasądził od pozwanego na rzecz powodów do ich majątku wspólnego małżeńskiego kwotę 6.434 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany bank nie udzielił kredytobiorcy dostatecznych informacji o ryzyku kursowym, które obciążało konsumenta w związku z zawarciem tego rodzaju umowy. Tymczasem na wagę informacji przedstawianych przez przedsiębiorcę konsumentowi, zwraca uwagę Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazując, że „informacja, przed zawarciem umowy, o warunkach umownych i skutkach owego zawarcia ma fundamentalne znaczenie dla konsumenta.

To w szczególności na podstawie tej informacji ten ostatni podejmuje decyzję, czy zamierza związać się warunkami sformułowanymi uprzednio przez przedsiębiorcę”. Co zaś szczególnie istotne dla niniejszej sprawy, Trybunał wskazał, że „kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie.

Postępowanie w obu instancjach trwało 3 lata i 9 miesięcy. Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 154 tys. zł. Po 13 latach regularnego spłacania rat, łącznie ok. 114 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 178 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powód będzie musiał rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało 40 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 148 tys. zł dla kredytobiorcy.

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.