Kolejny sukces Kancelarii, która ostatnimi czasy notuje świetne wyroki dla Klientów Kancelarii. Tym razem sprawa toczyła się w Kielcach, a wyrok uprawomocnił się po I instancji. W dniu 24 lutego 2025 roku Sąd Okręgowy w Kielcach, I Wydział Cywilny, w składzie SSO Piotra Bokwy, rozpoznając sprawę z powództwa Naszych Klientów przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bank Polski S.A. z siedzibą w Warszawie, wydał wyrok dotyczący ustalenia nieważności umowy kredytowej oraz roszczenia o zapłatę.
Sąd ustalił, że pomiędzy stronami nie istnieje stosunek prawny wynikający z umowy kredytu mieszkaniowego Własny Kąt Hipoteczny z 2010 roku. W związku z tym zasądził od pozwanego banku na rzecz powodów kwotę 136.727,80 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.
Ponadto Sąd przyznał powodom zwrot kosztów procesu w wysokości 11.834 złotych, również z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od daty uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Klienci uczestniczyli w sporze sądowym przeciwko bankowi PKO BP, a wyrok w sprawie o sygn. akt I C 1997/24 jest prawomocny, albowiem pozwany nie złożył apelacji od orzeczenia.
Sąd uznał, że bank nie zrealizował swoich obowiązków informacyjnych wobec konsumentów w zakresie ryzyka kursowego związanego z udzielonym kredytem denominowanym. W toku postępowania pozwany nie wykazał, aby dochował formalnych procedur informacyjnych, w szczególności nie przedstawił żadnych oświadczeń podpisanych przez powodów, które potwierdzałyby ich świadomą rezygnację z kredytu w złotówkach, wybór kredytu w walucie wymienialnej czy też zrozumienie ryzyka walutowego. W ocenie sądu zawarcie w umowie kredytowej mechanizmu ryzyka kursowego, zwłaszcza w umowie długoterminowej i zabezpieczonej hipoteką na nieruchomości będącej często dorobkiem życia konsumenta, wymagało od banku szczególnej staranności w wyjaśnieniu związanych z tym zagrożeń. Konsument powinien mieć pełną świadomość ekonomicznych konsekwencji podpisywanej umowy, tymczasem struktura umowy narażała kredytobiorców na nieograniczone ryzyko kursowe.
Sąd przypomniał również, że obowiązki informacyjne banku powinny być oceniane zgodnie z kryteriami określonymi przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. w wyroku z 20 września 2017 r. w sprawie Andriciuc (C-186/16) oraz w wyroku z 14 marca 2019 r. w sprawie Dunai (C-118/17). Z orzecznictwa Trybunału wynika, że klauzule dotyczące ryzyka kursowego, jako odnoszące się do głównego przedmiotu umowy, podlegają ocenie przejrzystości wynikającej z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13. Aby spełnić ten wymóg, nie wystarcza zrozumiałość pod względem językowym. Warunki umowy powinny być przedstawione w sposób umożliwiający przeciętnemu konsumentowi zrozumienie, w jaki sposób działa mechanizm przeliczeń walutowych oraz jakie może to rodzić skutki finansowe. Trybunał wielokrotnie podkreślał, że wymóg przejrzystości należy rozumieć szeroko, mając na uwadze nierówną pozycję stron i ograniczoną wiedzę konsumenta w zakresie produktów finansowych.
Postępowanie w I instancji trwało zaledwie 7 miesięcy. W międzyczasie odbyła się tylko jedna rozprawa.
Kredytobiorcy z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 98 tys. zł. Po 16 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 187 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (wg kursu średniego NBP) 183 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu denominacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że Klienci będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa nadpłata kapitału wynosiła 88 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 271 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
