Po raz kolejny wygrywamy w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Sukces jest tym większy, iż bank odstąpił od składania apelacji a całe postępowanie zakończyło się w czasie krótszym niż 2 lata. Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny, w składzie SSO Iwony Goldy- Pauszek, po rozpoznaniu sprawy przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bank Polski S.A., wydał wyrok w dniu 1 października 2024 roku, który zawiera następujące rozstrzygnięcia:

1. Ustalenie nieważności umowy kredytowej nr Własny Kąt Hipoteczny zawartej w 2006 roku.
2. Zasądzenie kwoty 149 856,39 zł na rzecz powódki od Powszechnej Kasy Oszczędności Bank Polski S.A., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, licząc od października 2024 roku do dnia zapłaty.
3. Oddalenie powództwa głównego w pozostałym zakresie.
4. Zasądzenie kosztów procesu od pozwanego w całości, w tym kosztów zastępstwa procesowego jednego pełnomocnika według stawki minimalnej. Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawiono referendarzowi sądowemu.

        W wyroku sąd ustalił nieważność umowy kredytowej i zasądził zwrot nienależnie uiszczonych świadczeń, nakładając na pozwanego obowiązek pokrycia kosztów procesu. Wyrok w sprawie o sygn. XXVIII C 21422/22 jest prawomocny, a powódka uwolniła się od umowy kredytu. Postępowanie w sprawie trwało rok i 10 miesięcy.

         Sąd, analizując sprawę, stwierdził, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości, ponieważ umowa zawierała szereg postanowień abuzywnych, które nie mogły zostać zastąpione innymi regulacjami prawnymi. To prowadziło do nieważności umowy kredytowej. Jednocześnie roszczenie odsetkowe zostało oddalone w części.

Sąd odwołał się do przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, które określają, że umowa kredytowa powinna zawierać kluczowe elementy, takie jak: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel kredytu, zasady spłaty, oprocentowanie, warunki jego zmiany, zabezpieczenie kredytu, oraz uprawnienia banku związane z kontrolą spłaty kredytu. Kluczowe dla ważności umowy są szczegóły dotyczące kwoty i waluty kredytu, które muszą być określone w sposób jednoznaczny, co stanowi element essentialia negotii (niezbędny element umowy).

 Zgodnie z art. 3851 § 1 Kodeksu cywilnego, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione, nie wiążą go, jeżeli rażąco naruszają jego interesy i są sprzeczne z dobrymi obyczajami. Tylko postanowienia dotyczące głównych świadczeń stron (np. ceny czy wynagrodzenia) mogą być wiążące, jeśli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z kolei zgodnie z art. 3851 § 2 k.c., klauzula abuzywna nie wiąże konsumenta, a strony pozostają związane umową tylko w pozostałym zakresie.

W konsekwencji, ponieważ umowa zawierała postanowienia abuzywne, które były sprzeczne z prawami konsumenta, została uznana za nieważną.

Kredytobiorczyni z tytułu udzielonego kredytu uzyskała kwotę 130 tys. zł. Po 16 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 149 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (wg banku) 165 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu denominacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powódka będzie musiała rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa nadpłata kapitału wyniosła 19 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 184 tys. zł dla kredytobiorczyni.

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski