Kancelaria Frankowicze – adwokat Paweł Borowski

Wygraliśmy już z każdym bankiem w Polsce i uzyskaliśmy korzystny wyrok w sądach w każdym mieście w Polsce. Obecnie na naszym koncie mamy około 1500 korzystnych wyroków dla naszych Klientów w sporach z bankami. Jesteśmy pod tym względem liderem wśród kancelarii adwokackich w Polsce. 

Kolejny wyrok i kolejna wygrana klientów Kancelarii. Tym razem kredytobiorcy uczestniczyli w sporze sądowym przeciwko bankowi Millennium. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 28 września 2022 r. w składzie SSO Doroty Marszałkowskiej, ustalił nieważność umowy kredytowej oraz zasądził od pozwanego na rzecz kredytobiorców kwotę 519.576,29 zł. z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 września 2021 do dnia zapłaty z uwagi na uiszczanie nienależnych świadczeń na podstawie ww. umowy. Dodatkowo Sąd zasądził od pozwanego na rzecz klientów kwotę 11.834,00 tytułem zwrotu kosztów procesu. Wyrok został wydany w sprawie o sygnaturze I C 616/21 i jest nieprawomocny. 

  • Kancelaria odniosła sukces w sprawie przeciwko bankowi Millennium, w której sąd orzekł nieważność umowy kredytowej oraz zasądził od pozwanego dla naszych Klientów kwotę 519.576,29 zł z ustawowymi odsetkami.
  • Klienci Kancelarii domagali się ustalenia nieważności umowy oraz zasądzenia nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.
  • Sąd uznał, że umowa zawarta przez strony z wykorzystaniem przedłożonego przez bank wzorca umownego bez możliwości negocjacji jego treści, była sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszała interesy konsumentów.

Głównym roszczeniem kredytobiorców w pkt 1 było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu, z kolei pkt 2 roszczenia głównego zawierał zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzecz klientów kwoty 519.576,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty – z uwagi na uiszczanie nienależnych świadczeń na podstawie ww. umowy.

Wskazana przez kredytobiorców wysokość dochodzonego roszczenia głównego w pkt 2 petitum pozwu określona została wobec zsumowania uiszczonych rat kredytowych oraz innych kosztów okołokredytowych przez kredytobiorców w okresie od 2006 r. do.2021 r. na rzecz pozwanego z tytułu w całości nieważnej umowy. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.

Sąd uznał powództwo główne za zasadne. Umowa zawarta została przez strony z wykorzystaniem przedłożonego przez bank wzorca umownego, bez możliwości negocjacji jego treści. Swoboda wyboru powodów ograniczała się jedynie do możliwości go zawarcia bądź odmowy zawarcia na warunkach przedstawionych jednostronnie przez pozwany bank.

Oferta kredytu w CHF została przedstawiona powodom jako korzystna i bezpieczna z uwagi na stabilność waluty. Ze strony banku nie było szczegółowej informacji co do faktycznego ryzyka związanego z walutą, wskazywano mu jedynie na możliwe drobne wahania kursowe. Przedstawiona symulacja ograniczyła się wyłącznie do aktualnego kursu waluty. Z samą umową powodowie po raz pierwszy zapoznali się w dniu jej podpisania w banku

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w/w dokumentów złożonych przez strony w toku postępowania, jak również na podstawie przesłuchania powodów.

Pozwany nie dopełnił spoczywających na nim obowiązków informacyjnych względem powodów. W oczywisty sposób nie spełnia powyższych wymogów samo oświadczenie kredytobiorcy o tym, że dokonał on wyboru kredytu w walucie obcej mając pełną świadomość ryzyka związanego z kredytami zaciągniętymi w walucie wymienialnej oraz że poniesie ryzyko zmiany kursów walutowych i zmiany stóp procentowych. Strona pozwana nie przedstawiła sądowi żadnego wartościowego materiału dowodowego, który wskazywałby na to, że przekazała powodom istotne informacje, które pozwalałyby mu ocenić rzeczywisty poziom ryzyka związanego z kredytem denominowanym (waloryzowanym) do franka szwajcarskiego, w tym także oszacować rzeczywisty całkowity koszt tego kredytu.

Postępowanie w I instancji trwało zaledwie rok i 2 miesiące. W międzyczasie odbyły się dwie rozprawy. Sąd postanowił nie uwzględnić wniosku dowodowego w zakresie dowodu z opinii biegłego zgłoszonego przez obie strony oraz jednego ze świadków ze strony banku. Powyższe rozwiązania rzutowały na szybkość postępowania, gdyż nierzadko samo przegotowanie opinii przez biegłego może być bardzo czasochłonne. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd udzielił głosu pełnomocnikom stron i zamknął rozprawę, odraczając ogłoszenie wyroku. 

Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 500 tys. zł. Po prawie 14 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 477 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 415 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że klienci będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało 23 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 393 tys. zł dla kredytobiorców.

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.