Cóż to był za wyrok! Zapadł w zaledwie 3 miesiące od złożenia pozwu i w całości uwzględnił roszczenia naszych Klientów! W dniu 10 lipca 2023 r. Sąd Okręgowy w Krakowie w składzie SSO Magdaleny Soboń ustalił nieważność umowy o kredyt hipoteczny z 2006 roku i zasądził od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 147.022,91 zł i 44.698,60 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Jednocześnie Sąd zasądził 11.834 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powodowie uczestniczyli w sporze sądowym przeciwko Bankowi Millennium w sprawie o sygn. I C 1524/23. Wyrok jest nieprawomocny.
Głównym roszczeniem powodów, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu oraz o zapłatę nienależnie uiszczonych rat kapitałowo odsetkowych. Należy nadmienić, iż nasza Kancelaria, w trakcie procesu, rozszerzała powództwo o zapłatę, o kolejne uiszczone przez powodów raty kredytu. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 108.577,27 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu indeksacji.
Powodowie na uzasadnienie swojego żądania podnieśli, że zawarli z pozwanym, jako konsumenci, umowę o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych, indeksowany do waluty obcej- franka szwajcarskiego. Powodowie podnieśli, że umowa kredytowa zawarta z pozwanym jest dalece wadliwa i oparta w swojej treści o klauzule abuzywne, których wyeliminowanie pociąga za sobą nieważność całej umowy. Treść umowy nie była przez powodów indywidualnie negocjowana, a kształtuje ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszający interesy konsumenta. Brak jest jednocześnie możliwości zastąpienia wadliwych postanowień innymi. Nieważność umowy wynika ponadto z naruszenia zasady swobody umów oraz zasad współżycia społecznego.
Pozwany nie udowodnił natomiast, że należycie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku informacyjnego, albowiem nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, iż zakres informacji o ryzyku walutowym przekazanych powodom przed zawarciem umowy był wystarczający dla uświadomienia im z jakim kredytem mają do czynienia i jakie niebezpieczeństwa są związane z tym produktem.
Należyte wywiązanie się z obowiązku informacyjnego przez przedsiębiorcę udzielającego kredytów powiązanych z kursem waluty obcej konsumentom osiągającym dochody w walucie innej niż waluta indeksacji wymaga przekazania informacji, z których jednoznacznie wynika, że skala ryzyka spowodowana niekorzystną zmianą kursu walutowego obciążająca konsumenta jest niegraniczona i wprost przekłada się na możliwość nieograniczonego wzrostu wysokości całego zobowiązania i poszczególnych rat.
Postępowanie w I instancji trwało 3 miesiące. W międzyczasie odbyła się tylko jedna rozprawa. Sad przesłuchał na niej powodów. Przed zamknięciem przewodu sądowego Sąd udzielił głos stronom, gdyż uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną i zamknął rozprawę i w tym samym dniu, po naradzie ogłosił wyrok.
Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 332 tys. zł. Po 17 latach regularnego spłacania rat, pomimo spłaty łącznie ok. 368 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 300 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powodowie będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału, zatem zysk z wyroku wyniósł ok. 397 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
