Kolejne postępowanie przeciwko bankowi Millennium zakończone prawomocnie i to w jakim czasie. Postępowanie w obu instancjach trwało zaledwie 2 lata i 3 miesiące. Sąd Apelacyjny w Katowicach w dniu 2 lutego 2022 r. w składzie SSA Lucyny Morys-Magiery oddalił w przeważającej części apelację banku od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku Białej i zasądził od pozwanego na rzecz Klientki kwotę 4.050 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd uwzględnił apelację jedynie zakresie niewielkiego okresu odsetkowego tj. zasądził odsetki od dnia złożenia przez powódkę oświadczenia o znajomości skutków ustalenia nieważności umowy. Sprawa toczyła się pod sygn. akt I ACa 73/22.
Bank apelował od wyroku Sądu I instancji z dnia 8 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt IC 559/20. Sąd Okręgowy w Bielsku Białej ustalił nieważność umowy kredytu hipotecznego i zasądził od pozwanego na rzecz Klientki kwotę 140 875,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dni 29 kwietnia 2021r.
Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.417 zł tytułem kosztów procesu w I instancji. Głównym roszczeniem Klientów, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu oraz zasądzenie kwoty nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 64 465,76 zł wraz z odsetkami za opóźnienie
Apelację od tego wyroku w zakresie punktów 1., 2. i 4. wniósł pozwany, domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa w całości oraz obciążenia powódki kosztami postępowania za obie instancje, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, z pozostawieniem mu rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.
Skarżący podnosił naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na zaskarżonego orzeczenia w postaci 2352 § 1 pkt 2 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 278 kpc, polegające na pominięciu dowodu z zeznań świadków pracowników centrali banku, które zgodnie z wnioskiem pozwanego zawartym w odpowiedzi na pozew miały na celu wykazanie sposobu ustalenia wysokości zobowiązania powodów, sposobu ustalania kursu CHF u pozwanego, negocjacji między stronami oraz informacji powodów o ryzyku kursowym; na pominięciu dowodu z opinii biegłego do spraw bankowości i rachunkowości na okoliczności wskazane przez pozwanego w odpowiedzi na pozew, które miały wykazać rozkład ryzyka kursowego między stronami, ustalenie zasad finansowania kredytów w CHF przez pozwanego, walutowy charakter kredytu powodów, rynkowy charakter kursów CHF ustalanych przez pozwanego.
Za nieskuteczny Sąd Apelacyjny uznał podniesiony w toku procesu w piśmie procesowym zarzut pozwanego, dotyczący wykonania prawa zatrzymania. Podzielił przy tym pogląd wyrażony w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, zgodnie z którym w celu uniknięciu zagrożeń związanych z niewypłacalnością kredytobiorcy kredytodawca może skorzystać z przewidzianego w art. 497 kc w związku z art. 496 kc prawa zatrzymania, chroniąc w ten sposób swe roszczenie o zwrot wykorzystanego kapitału (bez odsetek), gdyż obowiązek jego zwrotu jest – w relacji do obowiązku oddania środków pieniężnych do dyspozycji kredytobiorcy – czymś więcej niż zobowiązaniem do świadczenia wzajemnego (ma charakter bardziej podstawowy niż obowiązek zapłaty oprocentowania lub wynagrodzenia), a nie czymś mniej.
Zważył, że wprawdzie został zgłoszony procesowy zarzut zatrzymania, wykazano, że uprawniony do tego pełnomocnik pozwanego złożył oświadczenie o skorzystaniu z tego prawa, z którego wynika także zgłoszone roszczenie o zwrot wskazanej, należnej według pozwanego z określonego tytułu, kwoty. Sposób sformułowania oświadczenia nie pozwala na przyjęcie, iż zostało ono złożone warunkowo, a jedynie odwołuje się do motywacji składającego, odnoszącego się do przyszłego orzeczenia sądu drugiej instancji.
Postępowanie w obu instancjach trwało równo 2 lata i 3 miesiące, z czego postępowanie w II instancji ponad rok.
Wyrok jest prawomocny. Powódka z tytułu udzielonego kredytu uzyskała kwotę 150 tys. zł. Po ponad 13 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 141 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 159 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że powódka będzie musiała rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało ok. 9 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 150 tys. zł dla kredytobiorczyni.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.
