Świetne wieści płyną do nas z Krakowa. Podczas gdy większość Sądów wydaje wyroki po prawie 2 latach postępowania, nam udało się uzyskać nieważność dwóch umów z Deutsche Bankiem w zaledwie 3 miesiące. W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy w Krakowie dnia 1 lipca 2024r. w składzie SSO Anny Chmielewskiej ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umów kredytu z 2007 i 2009. Dodatkowo zasądził od pozwanego na rzecz Klientów kwoty 114.778,02 zł, 81.462,53 CHF i 48.648,35 EUR tytułem zwrotu nienależnych rat. Wszystkie kwoty zostały zasądzone z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Strona pozwana zobowiązana jest również do zapłaty na rzecz Klientów całości kosztów procesu w kwocie 11.834 zł. Wyrok w sprawie I C 1934/24 jest nieprawomocny.
Klienci reprezentowani przez Kancelarię o w pozwie wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umów kredytu i zasądzenie od pozwanej na ich rzecz nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych. Sprawa jest o tyle ciekawa, że dotyczyła kredytu denominowanego do waluty CHF oraz EURO.
W trakcie procesu Sąd uwzględnił wniosek powodów o zabezpieczenie, prze co płatność rat kredytu na rzecz banku została wstrzymana. Sąd oddalił wniosek powodów w pozostałym zakresie, tj. zakazania stronie pozwanej złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu oraz przekazywania do BIK S.A. Systemu Bankowy Rejestr Informacji o niedokonywaniu przez powodów spłat rat. Nie miało to jednak żadnego znaczenia wobec tego, że powodowie zostali zwolnieni z obowiązku płatności na rzecz banku.
Pozwany Deutsche Bank Polska Spółka Akcyjna, w odpowiedzi na pozew, zarzucił, iż kwestionowane przez powodów umowy stanowią ważne i skuteczne zobowiązanie bowiem nie naruszają obowiązujących przepisów prawa, natury stosunku prawnego, zasad współżycia społecznego czy też dobrych obyczajów. Nie zawierają klauzul abuzywnych, a ich postanowienia były indywidualnie negocjowane i nie naruszają interesów konsumentów.
Bank stwierdził, iż w trakcie procedury zawierania umów prawidłowo wywiązał się z obowiązków informacyjnych, udzielając kredytobiorcom niezbędnych pouczeń w przedmiocie ryzyka związanego z umową kredytu powiązanego z walutą obcą. Powodowie zaakceptowali to ryzyko, świadomie decydując się na zawarcie tego typu umów z uwagi na ich ówczesne korzyści ekonomiczne. Pozwany podkreślił, że stosowane przez niego do przeliczeń tabele kursów walut obcych odzwierciedlają realia rynkowe i mają charakter obiektywny.
Z uwagi na powyższe okoliczności uznał roszczenia powodów za bezpodstawne, jednak w razie ewentualnego stwierdzenia abuzywności poszczególnych postanowień umowy, dostrzegał możliwość jej utrzymania w zmienionym kształcie. Podniósł zarzut przedawnienia, braku interesu prawnego w ustaleniu nieważności umów oraz nadużycia prawa. wypłaconego powodowi kapitału.
Powództwo główne zasługiwało na uwzględnienie, tak w części dotyczącej ustalenia, jak i zapłaty, aczkolwiek skorelowanej z obowiązkiem zwrotu pozwanemu kwoty odpowiadającej nominalnej wartości udostępnionych kredytobiorcy środków, w ramach skutecznie zgłoszonego zarzutu zatrzymania.
Postępowanie w I instancji trwało zaledwie 3 miesiące. Sąd pominął dowody z przesłuchania świadków i opinii biegłego, większość ustaleń faktycznych Sąd poczynił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy.
Kredytobiorcy z tytułu udzielonych kredytów uzyskali łącznie kwotę 590 tys. zł. Pomimo spłaty łącznie ok. 699 tys. zł, saldo kredytów wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 406 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu denominacji. Mając na uwadze zwrot kapitału przez kredytobiorców, zysk z wyroku wyniósł ok. 515 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski przy udziale r.pr. Magdaleny Wiśniewskiej.
