To już nasz kolejny pozytywny wyrok w sprawie przeciwko BOŚ bankowi. Tym razem pozytywne orzeczenie w ekspresowym czasie 7 miesięcy wydał Sąd Okręgowy w Łodzi. Orzeczenie zapadło dnia 5 czerwca 2023r. a Sąd ustalił nieważność umowy o kredyt hipoteczny z 2007 r. i zasądził od pozwanego na rzecz kredytobiorcy kwoty 306.855,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 11.834,00 tytułem zwrotu kosztów procesu. Klienci Kancelarii uczestniczyli w procesie sądowym przeciwko BOŚ w sprawie o sygn. I C 2305/22. Wyrok jest nieprawomocny i zapadł w sprawie I C 2305/22.
Głównym roszczeniem, zgodnie ze skuteczną praktyką Kancelarii, było roszczenie o ustalenie nieważności rzeczonej umowy kredytu i zasądzenie nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych. Z ostrożności procesowej pozew zawierał także roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanego na rzecz klientów kwoty 113.787,93 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej wadliwego mechanizmu denominacji.
Według Sądu powództwo główne było zasadne. Sąd wskazał, iż zawarcie umowy zostało poprzedzone złożeniem przez powodów oświadczenia o znajomości skutków ustalenia nieważności umowy.
Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o oparciu o przywołany materiał dowodowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu. Złożone natomiast do akt sprawy dowody z dokumentów pochodzących z systemów bankowych nie były kwestionowane przez żadną ze stron i wobec braku jakichkolwiek zastrzeżeń co do ich kompletności i autentyczności Sąd uznał je w pełni za miarodajne dla potrzeb ustaleń faktycznych w sprawie. Zarazem dowód osobowy- zeznania świadka nie prowadziłby do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dlatego został pominięty.
W ocenie Sądu, w przedmiotowej umowie kredytu zostały zamieszczone wyżej wskazane postanowienia kwalifikowane jako klauzule niedozwolone (abuzywne) w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. Pozwany bank, na którym spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie ( art. 3851 § 4 k.c.) nie wykazał, aby przedmiotowa umowa kredytu została w jakikolwiek sposób indywidualnie uzgodniona. Ustalono natomiast, że przedmiotowa umowa w całości była oparta na wzorze umowy z banku, a powód nie miał wpływu na jej treść.
Postępowanie w I instancji trwało zaledwie 7 miesięcy. W czasie krótkiego procesu odbyła się tylko jedna rozprawa, miesiąc przed ogłoszeniem wyroku. Sąd zdążył dopuścić dowód z dokumentów prywatnych, a także z przesłuchania stron, ograniczając do przesłuchania powoda na okoliczność ustalenia okoliczności związane z zawarciem kredytu.
Kredytobiorca z tytułu udzielonego kredytu uzyskał kwotę 287 tys. zł. Po 15 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie ok. 306 tys. zł, saldo kredytu wciąż wynosiło (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP) 372 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu denominacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że klient będzie musiał rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa nadpłata kapitału wynosiła 19 tys. zł), zatem zysk z wyroku wyniósł 389 tys. zł dla kredytobiorcy.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski przy udziale r.pr. Magdaleny Wiśniewskiej.
