Kolejni Klienci mogą cieszyć się z prawomocnej wygranej. Tym razem sprawa dotyczyła umowy zawartej w banku Millennium, a wygrana w obu instancjach została uzyskana w czasie krótszym niż 2 lata. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu dnia 19 stycznia 2023r. w składzie SSA Agnieszki Terpiłowskiej oddalił apelacje banku oraz zasądził koszty postępowania apelacyjnego od pozwanego na rzecz Klientów w wysokości 8.100,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Sprawa toczyła się pod sygn. akt I ACa 1524/22.
Pozwany bank apelował od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 25 maja 2022 r. sygn. akt I C 371/20. Tamtejszy Sąd ustalił nieważność umowy oraz zasądził od pozwanego na rzecz Klientów kwotę 11.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sąd Apelacyjny wskazuje na ewolucję poglądów TSUE w przedmiocie stosowania art. 6 i 7 Dyrektywy nr 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i jedynie podporządkowuje się ostatniemu rozstrzygnięciu w tym zakresie (wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 września 2022r. w sprawach połączonych C-80/21 do C-82/21, Lex). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2022r., (II CSKP 364/22) na gruncie sprawy, w której badał umowę zawierająca wprost odesłanie do kursu NBP, wskazał iż „usunięcie wskazanego postanowienia odnoszącego się do marży banku oznacza, iż w stosunkach stron wiążący powinien być kurs średni NBP. Skutkiem tego dalsze trwanie umów łączących pozwanego z powodami jest obiektywnie możliwe.
Jest to też zbieżne z celem dyrektywy 93/13, by umowa w pozostałej części, co do zasady nadal obowiązywała strony”. W dotychczasowym orzecznictwie TSUE przyjęto, iż co do zasady oceny warunku umownego, który został zakwestionowany ze względu na abuzywność jego podstaw, należy dokonywać każdorazowo w odniesieniu do danych okoliczności sprawy. W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzuli badaniu podlega możliwość usunięcia tak określonego warunku umownego i skutek jego usunięcia dla dalszego realizowania umowy. Niewątpliwym pozostaje, iż usunięcie spornego zapisu umowy nie może prowadzić do zmiany istoty zobowiązania jakie strony zaciągnęły.
Za powołanym orzeczeniem należy wskazać, iż wykładni art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy dokonywać w ten sposób, że z jednej strony nie stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy usunął jedynie nieuczciwy element warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, w wypadku gdy odstraszający cel tej dyrektywy jest realizowany przez krajowe przepisy ustawowe.
Postępowanie w II instancji trwało 5 miesięcy. Odbyła się tylko jedna rozprawa, która ograniczyła się do przedstawienia stanowisk obu stron. Całe postępowanie w obu instancjach trwało rok i 11 miesięcy.
Prawomocny wyrok sprawia, że kredytobiorcy będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału. Na chwilę wytoczenia powództwa do spłaty kapitału brakowało 117 tys. zł, jednak w trakcie trwania procesu Klienci nieprzerwanie spłacali raty kredytu, co spowodowało, że na dziś ta kwota znacznie się zmniejszyła. Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 289 tys. zł. Mimo regularnych spłat, na dzień wytoczenia powództwa, saldo kredytu wciąż wynosiło 406 tys. zł. (przy przeliczeniu go po kursie średnim NBP), co pokazuje wadliwość zastosowanego mechanizmu indeksacji.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski, przy udziale r. pr. Magdaleny Wiśniewskiej.
