Świetne wieści z Krakowa! Tamtejszy Sąd Okręgowy, w składzie Ireny Żarnowskiej – Sporysz wyrokiem z dnia 7 września 2023r., w sprawie I C 2392/22, ustalił nieważność umowy kredytowej z 2005r. i zasądził od pozwanego banku PEKAO S.A kwoty 75.367,69 zł i 18.092,24 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie Przedmiotowa sprawa dotyczyła umowy kredytowej zawartej jeszcze z bankiem BPH. 

Pozwem z skierowanym przeciwko Bankowi Polska Kasa Opieki SA w Warszawie -powodowie wnieśli o  ustalenie nieważności całej umowy kredytu hipotecznego z 2005 r i zasądzenie od pozwanej solidarnie: a. kwoty 75.367,69 zł b. kwoty 18.092,24 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kolejnego dnia po dacie doręczenia pozwu do dnia zapłaty – z uwagi na uiszczenie nienależnych świadczeń na podstawie ww. umowy; ewentualnie z ostrożności procesowej na wypadek nieuwzględnienia w/w żądań zasądzenie od pozwanej solidarnie na ich rzecz kwoty 38.664,73 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana Bank Polska Kasa Opieki Spółka Akcyjna wniosła o oddalenie powództwa w całości, kwestionując roszczenie powodów co do zasady i wysokości i o zasądzenie kosztów postępowania. Zakwestionowała tezy pozwu, w tym te o abuzywności klauzul umownych, czy braku możliwości ich negocjowania oraz braku ich jednoznaczności, zaprzeczyła też tezie o dowolności ustalania kursu waluty. Podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powodów.

Nadmienić należy, iż od 2014r., na mocy aneksu zawartego z bankiem powodowie spłacali kredyt bezpośrednio w walucie CHF. Nie wpłynęło to na ustalenie nieważności umowy.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powodowie nie mieli wpływu na kształt kwestionowanych postanowień umowy kreujących mechanizm waloryzacji. Na tę okoliczność pozwany Bank nie przedstawił wystarczających dowodów. W istocie postanowienia umowne znajdowały się we wzorcach umowy zaproponowanych przez bank, które nie podlegały negocjacjom i nie były negocjowane. Ponadto pozwany Bank nie udowodnił, że powodowie indywidulanie uzgodnili postanowienia dotyczące klauzul waloryzacyjnych, w tym sposób ustalenia wysokości kursów walut.

Postępowanie w I instancji trwało zaledwie rok i 1 miesiąc. W międzyczasie odbyła się tylko jedna rozprawa, na której przesłuchano powodów, a następnie ogłoszono wyrok.

Powodowie z tytułu udzielonego kredytu uzyskała kwotę 124 tys. zł. Po 17 latach spłacania kredytu i łącznej spłacie kwoty 162 tys. zł, saldo kredytu nadal wynosiło (według banku) 147 tys. zł. Uwzględnienie powództwa oznacza, że bank będzie musiał zwrócić Klientom kwotę 37 tys. zł i 18.092,24 CHF, w związku z czym zysk dla Kredytobiorców wyniósł kwotę ok. 118 tys. zł.

Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski.