Sąd Okręgowy w Świdnicy rozpatrzył sprawę naszych Klientów przeciwko bankowi BPH S.A. (wcześniej GE Money Bank). Sąd meritii w całości uznał zasadność naszego roszczenia o ustalenie nieważności umowy kredytu oraz zapłatę. Sprawa toczyła się od maja 2021r. do maja 2022r. Korzystny dla powodów wyrok uzyskaliśmy równo rok po złożeniu pozwu.
Wyrokiem z dnia 19 maja 2022r. Sąd Okręgowy w Świdnicy, w sprawie o sygn. akt I C 856/21, ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny, którą zawarli powodowie jest nieważna. Nadto Sąd w całości uwzględnił nasze powództwo i oprócz ustalenia nieważności umowy, zasądził na rzecz naszych Klientów kwotę 230.092,47 zł i 5.033,79 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Powodowie na skutek wygranej z bankiem otrzymają również pełen zwrot kosztów procesu w kwocie 11 686 zł
Głównym roszczeniem naszych Klientów było roszczenie o ustalenie nieważności umowy kredytu oraz o zapłatę rat kredytu, które powodowie uiszczali w walucie PLN, a od 2020r. w CHF. Z ostrożności procesowej pozew zawierał roszczenie ewentualne o zasądzenie od pozwanej na rzecz Klientów kwoty 97 556,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Podstawą roszczenia ewentualnego miało być stwierdzenie możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej abuzywnych postanowień umownych.
Sąd meritii uznał, iż nasze roszczenie jest w pełni zasadne. W jego ocenie umowa kredytu zawierała niedozwolone postanowienia w rozumieniu art. 385 (1) kc. Przy wyrokowaniu istotnym dla Sądu był fakt, iż bank nie dochował należytej staranności w wykonaniu obowiązku informacyjnego względem powodów w zakresie ryzyka kursowego.
Zwrócił uwagę na fakt, iż Klientom został przedstawiony gotowy wzorzec umowny i nie mieli możliwości negocjowania poszczególnych postanowień obowiązującej ich umowy. Przesądzającym jednak argumentem za ustaleniem nieważności umowy był fakt braku wpływu Powodów na ostateczny kształt i wysokość ich zobowiązania. Sąd słusznie zauważył, iż nasi Klienci nie mieli wpływu na ostateczną wysokość zobowiązania, nie mogli przewidzieć wysokości poszczególnych rat, a także samodzielnie obliczyć salda zadłużenia w „złotówkach”. Co więcej Sąd uznał, iż naliczanie przez bank tzw. „opłaty manipulacyjnej”, która powiększała kwotę kapitału pozostałego do spłaty co 3-lata, było całkowicie bezpodstawne.
W postępowaniu przed Sadem I instancji został dopuszczony świadek, pracownik banku, który brał udział w procedurze udzielania kredytu Powodom. Sąd uchylał pytania do świadka, które nie dotyczyły indywidualnej sprawy Powodów i nie zezwolił świadkowi na wypowiadanie się o ogólnych procedurach banku w zakresie udzielania walutowych kredytów hipotecznych. Sąd pominął dowód z opinii biegłego, uznając, iż w tym zakresie wytaczającym jest zaświadczenie z banku. W ocenie Sądu kwestionowanie przez pozwanego wyliczeń z pozwu, byłoby podważaniem przez niego własnych wyliczeń ujętych w przedmiotowym zaświadczeniu.
Klienci z tytułu udzielonego kredytu uzyskali kwotę 216 295,80zł. Po 14 latach regularnego spłacania rat, kredytobiorcom, pomimo spłaty łącznie 250 tys zł. ( 230 092 zł i 5 033,79 CHF) pozostało do spłaty 218 tys. zł. Powyższe jaskrawo przedstawia wadliwość stosowanego mechanizmu indeksacji. Uwzględnienie powództwa oznacza, że Klienci będą musieli rozliczyć się z bankiem wyłącznie w zakresie udzielonego kapitału (na chwilę wytoczenia powództwa Klienci mieli nadpłatę kapitału w kwocie 40 709 zł), zatem zysk z wyroku wyniósł ok. 259 tys. zł dla kredytobiorców.
Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski
