Santander Consumer Bank co raz częściej odstępuje on od składania apelacji w sprawie przez co sprawy przeciwko temu bankowi będą się kończyły już po I instancji.  Sąd Okręgowy we Wrocławiu, I Wydział Cywilny, na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 maja 2024 roku, wydał wyrok w sprawie przeciwko Santander Consumer Bank S.A. o ustalenie i zapłatę.  Sąd w składzie SSO Magdaleny Sobczak- Chrzanowskiej ustalił, że umowa kredytu hipotecznego w 2006 roku między powodem a Santander Consumer Bank S.A. jest nieważna. Zasądził od Santander Consumer Bank S.A. na rzecz powoda kwotę 45.515,13 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty. W pozostałej części powództwo zostało oddalone. Sąd wzajemnie zniósł koszty postępowania między stronami.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że stwierdzenie abuzywności postanowień dotyczących kursu CHF prowadzi do uznania umowy za nieważną, ponieważ nie można ich zastąpić postanowieniami dyspozytywnymi. Powód podkreślił również, że umowa jest nieważna na podstawie art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego w związku z art. 69 ustawy Prawo bankowe oraz art. 353¹ Kodeksu cywilnego, który reguluje zasady swobody umów.

Sąd, w swojej ocenie, uznał, że postanowienia umowy kredytowej, tj. § 2 ust. 1 i 2, § 3 ust. 2 oraz § 5 ust. 3-5, są niedozwolone. Zostały one uznane za naruszające interesy powoda, gdyż kształtują jego pozycję w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i w rażący sposób naruszają jego interesy.

Sąd podkreślił, że powód jest konsumentem w rozumieniu art. 221 Kodeksu cywilnego, co nie było kwestionowane przez strony postępowania. Sąd zaznaczył, że w tej sprawie nie miało miejsca indywidualne uzgadnianie treści umowy. 

Pozwany bank nie wykazał, że doszło do takiego uzgodnienia, a zgodnie z art. 3851 Kodeksu cywilnego, to na pozwanym banku spoczywał ciężar dowodu w tej kwestii. Sąd wyjaśnił, że indywidualne uzgodnienie treści umowy musi mieć charakter realny i rzeczywisty, a nie polegać tylko na teoretycznej możliwości wniesienia wniosku o zmianę warunków umowy. W tej sprawie, ze względu na sposób zawarcia umowy, który opierał się na stosowanym przez bank wzorcu umowy, brak było indywidualnego uzgodnienia warunków umowy.

Postępowanie w I instancji trwało 2 lata i 1 miesiąc, a w międzyczasie odbyła się tylko jedna rozprawa. 

Prawomocny wyrok sprawia, że kredytobiorca jest już rozliczony z bankiem w zakresie udzielonego kapitału. Na chwilę wytoczenia powództwa nadpłata kapitału wynosiła 45 tys. zł. Klient z tytułu udzielonego kredytu uzyskał kwotę 140 tys. zł. Mimo regularnych spłat, na dzień wytoczenia powództwa, saldo kredytu wciąż wynosiło 89 tys. zł. (według banku), co pokazuje wadliwość zastosowanego mechanizmu indeksacji. Tym samym zysk z wyroku wyniósł dla kredytobiorcy kwotę 134 tys. zł 

Sprawę prowadził adw. Paweł Borowski