Choć sądy powszechne wydały już wiele wyroków w których podzieliły stanowiska prezentowane przez frankowiczów i zasądziły dochodzone roszczenia, nadal jednak pojawiają się orzeczenia, które dla frankowiczów nie są korzystne.
Taki stan rzeczy jest jak najbardziej naturalny, w końcu każdy proces sądowy to pewna niewiadoma i zawsze decydując się na prowadzenie postępowania sądowego podejmujemy ryzyko, że jednak prezentowane przez nas stanowisko nie uzyska aprobaty sądu, w szczególności, iż sąd powszechny nie jest związany wyrokami wydanymi przez inne sądy powszechne.
W takim jednak przypadku, gdy proces zakończy się wyrokiem niezgodnym z naszymi oczekiwaniami, nie można składać broni i odpuścić, Sąd Najwyższy prezentuje bowiem bardziej jednolite i przychylne frankowiczom stanowisko, warto zatem przedstawić temu właśnie Sądowi naszą sprawę do rozpoznania. I tak też stało się w tym przypadku.
Powyższe potwierdza wydany przez Sąd Najwyższy wyrok w sprawie o sygnaturze akt: I CSK 242/18. Po niekorzystnych dwóch wyrokach sądów powszechnych, kredytobiorcy postanowili bowiem spróbować swej ostatniej szansy i wnieśli do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną, zabieg ten okazał się bardzo skuteczny i sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania.
Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie przedstawiał się następująco.
Kredytobiorcy zawarli z bankiem ( Getin Bank ) umowę o kredyt hipoteczny indeksowaną kursem franka szwajcarskiego, i jak to zwykle przy tego rodzaju kredytach bywa, po pewnym czasie kredytobiorcy wystąpili do banku z roszczeniem, wskazując, iż zawarta umowa zawiera niedozwolone postanowienia umowne, które to pozwalają bankowi w sposób dowolny i arbitralny ustalać kurs waluty, który ma bezpośredni wpływ na wysokość rat kredytu spłacanych przez kredytobiorców.
W toku wykonywania umowy kredytowej, kredytobiorcy zawarli jednak z bankiem aneks do umowy kredytowej, którym dokonana została zmiana rodzaju kredytu, kredyt indeksowany zmieniony został na kredyt walutowy, zatem w pozwie kredytobiorcy zakwestionowali również ważność tego aneksu.
Wobec powyższego w pozwie podniesiono, że wskazane postanowienia nie wiążą kredytobiorców i bank powinien zwrócić kwotę, którą pobrał od nich stosując owe niedozwolone postanowienia umowne. Na dzień złożenia powództwa kwota ta wynosiła ponad 76 000 zł.
W takiej sytuacji bank wniósł oczywiście o oddalenie powództwa kredytobiorców, wskazując, że zawarta umowa nie jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i nie narusza interesów kredytobiorców.
Sprawę w pierwszej instancji rozpoznawał sąd okręgowy, w drugiej- sąd apelacyjny, oba sądy uznały jednakże, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, kredytobiorcy skierowali zatem sprawę do Sądu Najwyższego.
Inne wpisy:
Umowa o kredyt CHF z Getin Bank z klauzulami niedozwolonymi. Bank musi oddać aż 240.000zł
Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy uchylił wydany przez sąd apelacyjny wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpoznania. W wydanym wyroku sąd apelacyjny uznał bowiem, że zawarty pomiędzy kredytobiorcami, a bankiem aneks, modyfikujący umowę kredytową w ten sposób, że zmieniony został rodzaj kredytu z indeksowanego na walutowy (czyli tzw. aneks antyspreadowy), pozbawia kredytobiorców ochrony, zatem wysuwane przez nich roszczenie nie jest zasadne.
Uchylając zaskarżony wyrok Sąd Najwyższy przede wszystkim nie uznał zawarcia aneksu do umowy kredytowej za tzw. odnowienie (art. 506 k.c.).
Wskazany przepis Kodeksu cywilnego stanowi bowiem, że jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa, tym samym więc, Sąd nie zgodził się z twierdzeniem, że aneks zawarty do umowy kredytowej wyłącza ochronę kredytobiorców i zwrócił również uwagę, że oświadczenie kredytobiorcy o uznaniu długu zawarte w aneksie nie wyklucza wykazywania, iż rzeczywista wysokość tego zadłużenia jest inna.
Sąd Najwyższy uchylając zaskarżony wyrok wskazał ponadto, że uznanie za niedozwolone postanowienia umowy kredytu udzielonego w złotych i indeksowanego do waluty obcej, w którym określono zasady ustalania kursu tej waluty, prowadzi do wyeliminowania mechanizmu indeksacji z treści wiążącego strony stosunku prawnego.
